Adana 1

Ik merk dat ik de telling van de dagen heb verwaarloosd. Dat maakt ook eigenlijk niet uit, want dit is dag 21. Een paar dagen geleden zijn we een dagje naar een van de grootste steden van Turkije geweest. Adana. Hier liggen de roots van Fatma en eigenlijk starten we meestal de vakantie hier. In het huis van Fatma's grootmoeder van moeders kant. Dit jaar hebben we het dus anders gedaan. Ikzelf was daar niet echt verdrietig van, want ondanks dat een bezoek aan Fatma's oma natuurlijk altijd op het programma staat, heb ik ambivalente gevoelens om hier naar toe te gaan en dat heeft te maken met het klimaat.

Adana heeft een echt tropisch klimaat. Dat betekent een beklemmende hitte met een enorme luchtvochtigheid. Twee stappen zetten en je wilt douchen. De hitte houdt de hele dag aan en zelfs 's avonds is er weinig verkoeling. Hier in Arpacbahsis is er nog een beetje verkoeling van de wind uit zee. In Adana niet. Als je daar heen gaat weet je dat je het warm en benauwd krijgt. 

Adana is een grote stad, de vierde van Turkije geloof ik, en het is een stad met in het oude gedeelte een echt dorps karakter. Smalle straten, lage bebouwing. Heel veel handel. Veel bakkers, slagers, kruideniers en winkeltjes met ambachten die je haast vergeten bent maar die daar nog deel uit maken van het leven van alledag. Rietmatters en blikslagers bijvoorbeeld. Fatma's oma woont in het echt oude gedeelte. In een klein huis wat van oorsprong veel groter was, maar het is tijdens de aardbeving van 1998 voor de helft verwoest. Het huis staat op een groot perceel met een heuse boomgaard midden in de stad. Een prachtig irrigatiesysteem voorziet de bomen van water. Het is een dikke pijp die uit het niets schijnt te komen, maar als je een hendel overhaalt stroomt er een dikke straal ijkoud water zo de boomgaard in. De kinderen vinden dat prachtig, want dat water brengt natuurlijk verkoeling.

Voor de rest is het afzien. Geen airco, waardoor met name Ebru er een hekel aan heeft om hier te overnachten. De nachttemperatuur is zeker een graad of 28. Bij een hoge luchtvochtigheid. Dat betekent plaknachten...

We zijn de dag begonnen in een gigantisch shoppingcentre. Zo kennen we ze hier ook op de A1-lokaties, en alle bekende ketens zie je ook hier bij elkaar gegroepeerd waarvan de bekendste Ikea en Mediamarkt zijn. Verder veel juweliers en de bekende modeketens zoals Zara en Mango. Sportketens zoals Intersport. Qua prijs is het interessant om hier je spullen te kopen. Niets, maar dan ook niets merk je hier van de opdringerige vekopers die we zo goed kennen uit de bazaars met hun namaak-artikelen. Hier shop je zoals je dat overal doet, en als je honger hebt bezoek je het fastfoodplein. 

Wel van belang om te vermelden is dat Turkije natuurlijk te maken heeft gehad met de nodige terroristische aanslagen. Dat merk je eigenlijk doorlopend. Politiecontroles op de snelwegen, als je een winkelcentrum in gaat dan moet je door een poortje en je tas door een scanapparaat zoals we dat kennen als je op vliegvakantie gaat. Als je een parkeergarage in rijdt, wordt je kofferbak geopend en staan er geuniformeerde mensen met grote spiegels onder je auto te kijken. Op drukke toeristische plekken zie je vaak politie en soms staan er pantserwagens. Ikzelf ben natuurlijk als Nederlander een opvallende verschijning met mijn camera om de nek, zonnebril en hoedje tegen de zon. Maar ik ben alleen maar voorkomend en uiterst vriendelijk behandeld. Door winkelpersoneel, horecapersoneel, hotelmedewerkers en eigenlijk door iedereen die natuurlijk meteen doorheeft dat ik allaochtoon ben. Een helpende hand, een poging om in het Engels te communiceren en als dat niet lukt met handen en voeten zodat we er meestal wel uitkomen.