In de stad ben je aangewezen op de 'dolmus'. Kleine busjes die je overal naar toe brengen. Je gaat aan de straat staan, steekt je hand op en binnen de korste keren stopt er wel eentje. Tien jaar geleden waren het vaak krakkemikkerige vehikels waarbij je je ook nog af kon vragen of de technische staat van de busjes wel Tuv-gepruft was. Dat is nu wel anders. Mooie witte busjes allemaal voorzien van airco. Je stapt in en voordat je zit trekt hij al weer op. Als je hier niet op bedacht bent lazer voor- of achterover. Het kost naar onze begrippen bijna niks. Een paar lira. En... hoe modern de busjes ook zijn, aan de binnnenkant vind je nog steeds de bekende pluchen en kanten afwerking. Compleet met een Perzisch kleedje op het dashboard.
Het systeem functioneert. En zo ben je binnen no-time waar je wilt zijn. In dit geval de bazaar van Adana, want een vakantie naar Turkije zonder de benodigde T-shirts en andere artikelen van de bekende merken waarvan je weet dat het overduidelijk nep is, is natuurlijk niet compleet. De bazaar is natuurlijk onvergelijkbaar met die van Istanbul, maar dat maakt niet uit. Het sfeertje is hetzelfde. Ebru had zeer kooplustige ogen in haar hoofd, dus we waren er wel even druk mee. En na een paar uur droegen we de buit dan ook in drie enorme zakken naar buiten. En toen was het rond twee uur in de middag. Het heetst van de dag. In centrum Adana. Niks geen voetgangerszones of stadserven. Getoeter, uitlaatgassen en ander stadsgeluid. Geen koele terrassen onder geboomte, geen lommerrijke fonteinen. Niet waar wij waren tenminste. Ikzelf werd er lichtelijk door oververhit, maar ik kan me wel vermaken met het kijken naar die drukte en bedrijvigheid. Respect voor al die mensen die onder deze omstandigheden hun werk moeten doen.
Met Mert ben ik een slagerij-straat ingelopen. In niets lijkt dit op de steriele Keur-slagers zoals wij dat kennen. Hier wordt het vlees vers van de slacht uitgestald. Met alles zichtbaar open en bloot. Schalen met darmen, schalen met magen, vitrines met ondefinieerbare organen. Een krat met koeiepoten, de vacht er nog aan. En in de goot de restanten die drijven richting de afvoerput. De geur is zodanig dat Mert zijn neus dichtkneep. Ikzelf had er niet zo'n last van. Mooi om eens te zien. Azie.
Een straat met kruiden. Weer met een eigen geur. Zakken vol henna, safraan, en allerlei kruiderij die ik niet en, maar wat heerlijk ruikt. En je koopt het in een puntzak, opgeschept door de verkoper en na weging betaal je.
Heel veel winkeltjes met telecom. De duuste telefoons koop je zo aan de straat. Winkels met trouwkleding. Winkels met feestkleding. Winkels met fournituren. Een winkel waar je koud vruchtensap koopt, voor je ogen geperst. Helaas ook hier de fastfoodbranche, maar niet zo dominant aanwezig als bij ons.
Na een uurtje begonnen we het kookpunt toch wel wat te naderen. Dus hup in de dolmus en terug naar oma. Aldaar even de buit bekeken en gegeten.
Vervolgens weer in een andere dolmus naar de grote moskee die het stadsbeeld hier domineert. Zes minaretten, door een particulier gebouwd. Zijn naam prijkt er dan ook op. Zo gaat het hier vaak. Ziekenhuizen, gehandicaptenzorg en andere welzijnsinstituten zijn vaak afhankelijk van particuliere initiatieven. Wel een imposant gebouw en er ligt een mooi park omheen langs de voor 80% drooggevallen rivier.
Bij Optimum, een shoppingmall die in niets doet denken aan de binnenstad van Adana, zochten we verkoeling. Heerlijk westers en decadent bij de Starbucks. Hier scoorden we een reusachtige milkshake die we in de heerlijke van airco voorziene ruimte opdronken.
Nog even een kleine wandeling en toen naar huis. Afscheid van oma, en toen weer 90 minuten in de auto naar Arpacbahsis. Heerlijk in de zeewind op het balkon thee drinken en om twaalf uur uitgeput op de matras op hetzelfde balkon in slaap gevallen.
Dag Adana. Ik heb voorlopig wel even genoeg van je drukte en temperatuur. Tot de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten