We gaan verder. De Mondeo was verkocht en ik kreeg er een mooie prijs voor. r was wel een voorwaarde aan verbonden: ik moest een auto waar de dealer blijkbaar moeilijk af kon komen betrekken in de deal. En dat vond ik prima. het ging om een Citroen. Een auto die nog niet op mijn lijstje stond. Want niet twee keer dezelfde auto zei ik ooit. Hij was rood. Natuurlijk. Rood, wit, grijs of zwart dat zijn de kleuren toen en nu. En verder echt Citroen. Met hydropneumatische vering zoals dat heet. Dat betekent dat je de auto omhoog en omlaag kon zetten met een hendeltje. En verder dat de auto over een supervering beschikte. Als ik een verkeersdrempel zag dan gaf ik gas. Als er iemand naast me zat die het fenomeen niet kende tenminste.
Verder was het een vrij kale saaie auto. Handbediende raampjes, een soort interieur van tweetstof en chronische problemen met het kofferdeksel. Dat weigerde vaak dienst. Never mind. Ik had wel wat belangrijkers aan mijn hoofd dan auto's. Ik zat midden in een echtscheiding en was al blij dat ik vervoer had.
De auto was ruim genoeg en best wel aardig om te zien. Hij hield het uit tot 2003 of daaromtrent. Toen ruilde ik hem in voor iets anders. En hij leverde nog 2500 euro op.
 |
| Plaatje van internet. Maar dit was hem. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten