Over de neus - vervolg -

Het is zo:

• Dat ik op dinsdag 9 mei om half elf werd opgeroepen om mij naar de OK te begeven
• Dat ik daar voor de bekende klapdeuren afscheid moest nemen van mijn geliefde
• Dat ik werd opgevangen door een alleraardigste dame
• dat ik mij ontkleden moest op mijn onderbroek na.
• Dat mijn kleren in een speciale zak gingen
• Dat mijn bril in een kotsbak werd gedaan want brillenkoker vergeten
• Dat mij dat gerust stelde want dat betekende een plaskatheter
• Dat ik een blauw operatiehemd kreeg
• Dat de zuster mij prikte voor een infuus
• Dat ik een tabletje Dormicum kreeg om rustig te worden
• Dat er naast mij met spoed een stel naar binnen werd gereden waarvan de vrouw een keizersnede moest ondergaan
• Dat zij ook voor gingen uiteraard want keizrsnee is spoed en mijn neus niet
• Dat ik ze succes heb gewenst
• Dat ik een soort badmuts op kreeg
• Dat ik plakkers kreeg
• Dat ik toen het tijd was werd weggereden
• Dat ik alles rustig onderging. Dankzij de Dormicum
• Dat ik door een gang met deuren werd gereden
• Dat dit allemaal operatiekamers waren, elf in totaal
• Dat ik naar de laatste kamer werd gereden
• Dat ik hier zelf op een smaller plankje moest klimmen
• Dat ik mijn hoofd op een ronding moest leggen
• Dat ik een kapje op kreeg
• Dat de anastesist zei 'ik ga u nu onder narcose brengen'
• Dat dat het laatste is wat ik nog weet
• ...
• Dat ik weer bij kwam en dat het opeens vier uur was. Toch een slaapje gedaan van zo'n vijf uur
• Dat ik pijn aan mijn voortand had
• Dat dit werd beaamd aangezien ze deze hadden 'aangetikt' met de intuatietube
• Dat ze mij vertelden dat de operatie was gelukt
•  Dat mijn neus het niet meer deed. Het ding zat vol met 'spul' 
• Dat ik met bed en al naar de kaakchirurg ben gereden
• Dat deze man mij een draad om mijn tanden heeft gebonden
• Dat hij zei morgen terug te moeten komen
• Dat ik naar de afdeling werd gereden
• Dat Fatma en de kinderen daar op de gang aan het wachten waren
• Dat ze mij niet konden vinden
• Dat ik ze wel hoorde, maar ze niet kon roepen
• Dat mijn stem bijna weg was vanwege het gerommel langs mijn stembanden
• dat ik op de rode knop drukte en toen alles goed kwam
• dat Fatma uren en uren heeft zitten wachten en uiteindelijk zelf informatie is gaan halen bij de balie
• Dat men niet echt meewerkend was
• Dat ze dus niet is gebeld na de ingreep zoals afgesproken
• Dat dit k*t is geweest
• Dat ze mij even hebben gegroet en toen naar huis zijn gegaan
• Dat ik vroeg om een bakje vla of yoghurt aangezien ik niks had gegeten nog die dag
• Dat ik dat niet heb gekregen.
• Dat ik toen maar ben gaan slapen
• Dat dat lastig was met een infuus en een dichte neus
• Dt ik elk uur wel een keertje wakker was
• Dat de zusters mij elk uur temperatuurden en mijn bloeddruk opnamen
• Dat het toch opeens zeven uur was
• Dat ik toen wel vla en yoghurt kreeg
• Dat ik weer met bed en al naar de kaakchirurg werd gereden
• Dat hier een foto werd gemaakt
• Dat ze nu niks konden doen maar na herstel contact op moest nemen 
• Dat ik toen weer terug werd gereden naar de afdeling
• Dat niemand toen eigenlijk wist hoe nu verder en wanneer ik naar huis mocht
• Dat dit uren duurde
• Dat ik om twaalf uur permissie kreeg om te gaan
• Dat ik dit ook graag deed
• Dat ik me over een week weer moest melden op de poli KNO voor het verwijderen van de pleisters
• Dat ik daar nu op zit te wachten
• Dat de pleisters het beginnen te begeven
• Dat ik heel langzaam wat meer lucht lijk te krijgen
• Dat ik me bijna niet buitenshuis durf te vertonen omdat het geen gezicht is die vieze pleisters
• Dat ik nu stop met die blogje
• Dat u nu weer op de hoogte bent