Dag 5 - Ankara

Na het ontbijt reden we Istanbul uit. Dat zijn maar zes woorden, maar dat kostte behoorlijk wat tijd. We dachten dat we over de grote brug de Bosporus over zouden steken, maar TomTom besliste anders en na een paar rondjes dwalen kwamen we in de tunnel die onder de Bosporus doorloopt. We hadden het niet eens in de gaten, maar opeens waren we dus in Azie, en dan is het een kwestie van de borden volgen richting Ankara. Prachtig mooie snelweg met goede voorzieningen. Complete winkelcentra bij de tankstations, inclusief vele Burger Kings en zelfs Ikea. Na een paar uur doemt dan Ankara op. De hoofdstad van Turkije. Groot. Erg groot. Weer ontelbare wolkenkrabbers en enorm uitgestrekt. We hadden afgespoken bij een nicht van Fatma, daar zouden we overnachten en daar arriveerden we zonder problemen. TomTom was weer onovertroffen. 

Fatma had deze nicht, ze heeft er vele, al heel lang niet gezien, dus dat was een goed weerzien. Zoals gebruikelijk in de Turkse gastvrije cultuur, stond de tafel binnen de korste keren afgeladen vol met heerlijk eten. En men is niet tevreden alvorens je echt niet meer opkan. De middag besteedden we om een garage te bezoeken, want een van mijn koplampen deed het niet meer. Vroeger een fluitje van een cent wat je zelf op kon lossen, in deze tijd heeft iedereen Xenon-lampen en dat is gedoe. Zo'n lamp kost veel en het vervangen hielp ook niet, want de lamp bleef dood. Er is dus wat anders aan de hand, iets met een elektronisch ding wat waarschijnlijk vervangen moet worden. Het zal wel in de papieren gaan lopen, en we gaan maar naar de BMW-garage in Adana of Mersin volgende week. Tot die tijd behelpen met een koplamp of groot licht. Dat doet het nog wel.  

De avond bezochten we een tante van Fatma die ernstig ziek is. En daarna even sightseeing centrum Ankara. 

Daar waar je in Istanbul heel veel verschillende culturen samen ziet, met de arabieren in de verre meerderheid, is Ankara mondainer. Heel veel horeca, cafe's en discotheken. Heel druk, heel bruisend. En een compleet ander publiek. Echt uitgaanspubliek zoals de dat in elke grote stad ziet. 

Tot slot gingen we nog even wat eten. Een typisch Turks gerecht wat ik nog niet kende. Kokorec. Men houdt er van of men gruwt er van. Het zijn schone schamendarmen, gevuld met staartvet. Deze worden gegrild en net als shoarma van de spies gesneden en daarna fijngehakt en nog wat verder gebakken met kruiden. Het geheel gaat tussen een broodje. Heerlijk. We aten dit in een overdekte tuin met veel terrassen en een fontein. Heerlijk koel en heel gezellig. En heel druk. Mert vond het minder geslaagd, want inmiddels was het half twee en wilde hij gewoon naar bed. Ook hier moet je de Nederlandse bril even afzetten, want kinderbedtijd in Turkije is beduidend anders dan bij ons in Nederland. Eigenlijk bestaat het niet. Kleine kinderen zijn overal bij en als ze slaap hebben vallen ze om en slapen waar het kan. Mert heeft daar wat moeite mee en werd lichtelijk opstandig. 

Na de Kocorec naar ons logeeradres, bedden opmaken en slapen maar. Bij 28 graden. Warm dus. Maar als je moe bent slaap je overal.