We hadden hetzelfde hotel gevonden als in 2010. Via internet zagen we dat er kamers vrij waren. Helaas stuurde grote vriend TomTom ons via het centrum wat inmiddels behoorlijk is afgedicht voor particuliere auto's. Een behulpzame agent wees ons de weg en opeens gingen alle paaltjes naar beneden. Speciaal voor ons. Een wonderbaarlijk staaltje gastvrijheid. In het hotel was nog een kamer vrij welke door de perfect Duits sprekende hotelier voor ons werd klaargemaakt. In de tussentijd konden we alvast even het centrum in lopen. Want de Hagia Sophia en de Blauwe Moskee lagen bijna in de achtertuin.
Mooi om even een beetje rond te lopen. Bij 35 graden. Daarna even de kamer inrichten en gelukkig onder de douche. En daar waren we wel aan toe.
Na het douchen weer het centrum in en toen wilden we een bezoek brengen aan Topkapi. Een museum wat je natuurlijk moet bezoeken als je in Istanbul bent. Helaas was het om een onverklaarbare reden dicht. Net zoals de Blauwe Moskee met zijn zes minaretten. Maar daar was het net tijd voor het middaggebed. 'Gelukkig' werden we 'opgevangen' door zeer behulpzame verkopers die ons een tapijt, leren kleding en allerlei andere dingen wilden verkopen. 'Beautiful carpets Sir. Do you like carpets? For your wife sir... You're from Holland. Ik like Holland. Wesley Sneijder..." En zo ging het even door. Op het laatst is er wel sprake van enige agressie 2.0...
Op een lommerrijk terras hebben we heerlijk gegeten. Ik wilde nog even aan de waterpijp, want dat kun je overal doen. Kost een paar lira en dan steken ze hem voor je aan. Met houtskool. Een heel ritueel. Maar toch maar niet gedaan.
De volgende dag wilden we met de boot naar een van de zogenaamde Prinseneilanden voor de kust van Istanbul. Zeer geliefd voor korte vakanties van de upperclass en op een afstand van een uurtje varen. We zijn dus met de tram naar de beroemde Galatabrug gereden, en daar meren al die rondvaartboten en veerpontjes af. Even georienteerd op de pijzen en dat is werkelijk niet de moeite. Voor 14 Lira vaar je heen en terug. Dat is 3,50 euro per persoon en dan heb je een prachtige tocht over de Bosporus en zee van Marmaris. Even de vertrektijden gefotografeerd en natuurlijk even kijken bij de vele vissers die het ene visje na het andere uit het water weten te halen.
Met de tram terug en op hetzelfde terras van 's middags weer heerlijk gegeten. En toen waren we inmiddels meer dan 48 uur in de benen.... Om tien uur kroop ik in mijn Turkse hotelbed met het geluid van razende taxi's en remmende busjes voor de deur. En een loeiende airco die voor geen meter werkte. Maar ik herinner me niets meer. Na een minuut was ik vertrokken en sliep onafgebroken tot 8 uur de volgende dag.
Wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten