Ebru wist zich dit nog precies te herinneren van de vorige keer.
Na het ontbijt wist Fatma een kortere weg naar de tramhalte... Mooi niet dus. Na drie kwartier lopen, bergje op, bergje af, hielden we maar een taxi aan. Zo'n gele. En die scheurde ons in minder dan tien minuten naar de boot. Voor tien Lira.
Ook al was het 50 geweest... Ik had betaald. Echt.
Intussen waren we niet de enigen die op het idee kwamen van een boottochtje naar Buyukada, het mooiste van de zeven prinseneilanden. En ware drom mensen stond als vee opgepakt in een soort vertrekhal. En toen het hek openging stormde iedereen de boot op. Achteraf snappen we ook heel goed waarom. De beste plekken in de schaduw zijn het populairst. Als je daar niet kunt zitten, moet je of in de volle zon, of in het tussendek waar het verschrikkelijk benauwd is. Gelukkig hadden we geluk en bemachtigden een mooi plekje. En dat moet je bewaken als een leeuw, want als je even opstaat en de kinderen zitten nog dan worden die zo weggestuurd door verschrikkelijke vrouwen die menen meer recht te hebben op een schaduwplaats dan wij. Agressie 2.0.... Gelukkig is Fatma zeer kien in dergelijke zaken en alles ging goed. Alleen de wind stond verkeerd zodat het wel heel erg warm was. Ook in de schaduw.
De boot doet er anderhalf uur over en dan ben je op Buyukada. Wat kan ik er over vertellen... Al je zintuigen worden geprikkeld. Geluid van schreeuwende verkopers en een menenmassa van alle nationaliteiten. Felle kleuren van de huizen in de zon. Veelal gebouwd in Jugendstil en in alle soorten van onderhoud. De eilanden werden gebruikt om in tijden van politieke machtswisselingen tegenstanders te huisvesten. Ook wonen er lokale beroemdheden. De bekendste buitenlander is Leon Trotzky die hier in ballingschap heeft geleefd.
Ook kleuren van de bloemenkransen die je op eke straathoek kunt kopen en die de vrouwen en meisjes in hun haar doen. De geur van vis en zeewater...
Wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten