Over winkeliers aan huis. Vroeger

Aan de rechterkant van deze site staan een aantal blogs welke aardig zijn om te volgen. Niet in de laatste plaats omdat het gaat om familie van mij.
Mijn geëerde oom blogde vandaag over winkeliers aan huis.

En dat riep ook bij mij herinneringen op. In de eerste plaats de lompenboer. Zo noemden wij hem. Een onaanzienlijk oud baasje met een verrot gebit en dito bril die op een echte bakfiets, zo'n ding met een rem bij je kruis, de Wesselerbrink afreed. En hierbij schreeuwde: "Lompuuu, lopmpuuu..." Ik heb er voor mijn moeder wel eens een stapeltje kleren heen gebracht. En dan trok hij een oude portomonnee en dan kreeg je een paar kwartjes. Ik herinner met het van een enkel keertje, dus ik denk dat het bedrijf in die jaren ter ziele is gegaan.

Melk kwam van de melkboer. In de jaren zestig en zeventig reden er bij ons in de wijk meerdere keren per week elektrokarretjes van de plaatselijke melkfabriek, de Ormet. (?)De melkboer verkocht flessen melk die in zwarte kratten op dak van het wagentje stonden. En als hij de brink opreed luidde hij een bel.  Kopen ging op de pof. Aan het eind van de week, of maand, betaalde je je uitstaande rekening. Lege flessen nam hij weer in. Mijn moeder had daar een speciaal mandje voor.
Later is van dit concept de SRV-man ontstaan.

Melkfabriek aan de Raiffeisenstraat in Enschede. Met de genoemde melkwagens.
Foto We Love Enschede

De bakker kwam ook aan huis. In een Volswagenbusje. Een hele aardige man met een blauw jasje aan. En werkschoenen weet ik nog. Hij bezorgde het toen nog razend populaire KingCorn brood. Ik denk een mengeling van het niet zo lekkere bruinbrood en het ongezondere witbrood. Melkbrood heette het volgens mij. En bekend geworden van de reclame over een jongetje dat verkondigde "bij Japie te gaan wonen, want daar hadden ze King Corn." Het was verpakt in een papieren verpakking en de bakker brak het voor je ogen doormidden, want mijn moeder bestelde altijd een halfje.

Er staat me ook nog iets bij van de groentenboer aan huis die in een vrachtwagentje met huif zijn waren sleet. Een Hanomag Henschel. Dat weet ik nog weer wel. Erg Duits klinkt dat. En er was ook een eierboer. Ook in een Volkswagenbusje. Als kind begreep ik al niet waar die man van leefde, want van die paar eieren zou hij toch nooit rijk kunnen worden.
En er was een schillenboer. Op een bakfiets volgens mij. Maar het kan zijn dat ik de schillenboer en de lompenboer door elkaar haal.  Dat zoek ik nog wel een keer uit.
Een andere keer.