Over spullen en spulletjes: Woef...

Hierbij een afbeelding van de favoriete knuffel van mijn jongste dochter. Het ding heet Woef, en dat zal wel komen omdat het om een hond gaat. Ebru heeft hem zich als favoriet toegeëigend op twee-jarige leeftijd. Dat is meestal de leeftijd dat dit soort verbintenissen ontstaan. En ook de gesproken taal. Woef, een klankzuiver woord, en een toepasselijke naam.

Woef is inmiddels voor knuffelbeestbegrippen ernstig bejaard. Want ouderdom en gebreken. Woef hoort slecht, want de oortjes zijn aangevreten. Door de tand des tijds...

Woef was wit, maar is grijs geworden. Dat gaat bij mensen ook zo. En ouden van dagen hebben het vaak koud, zo ook Woef. Dus heeft hij een jas aangekregen. Een zelf gemaakte. Door de eigenaresse herself. Dat wel.

Ik ben benieuwd hoe lang Woef nog tot onze familie mag behoren. Want meestal worden ze afgedankt als de eigenaars een jaar of twaalf, dertien zijn. Tot die tijd zullen we met intensieve zorg levensverlengende maatregelen blijven nemen...

Er hoort nog een poot bij, maar die zit eronder...