Het staartje van 2013 (4) Achtste groepers huilen niet

In 2012 verscheen de Nederlandse film ' Achtste groepers huilen niet".
Over kanker. Over leukemie. Over leukemie bij een meisje van 12 jaar. In groep acht.
Over Akkie. En over voetballen. En over de CITO-toets. En over vriendschap.

En over het kinderziekenhuis. En over chemokuren. En over infuuslijnen. En over kale hoofden en petjes. En over vermoeidheid. En over de kanjerketting. En over verdriet. En over hoop. En over wanhoop.

En over diagnoses en beenmergpuncties. En over kaarten krijgen. En over genezen. En over gunstige bloedwaarden. En ook over ongunstige bloedwaarden. En over niet meer beter worden.

En, aan het eind, over doodgaan.

De film was indertijd een bioscoopsucces. Een tranentrekker ook. Zo heb ik me tenminste laten vertellen, want zelf konden we de moed niet opbrengen om deze film te gaan zien. Nog niet in 2012.

Nu eind 2013 wel. Fatma, Papa, Mert en Ebru. Op de bank. En het duurde maar heel even. En toen werd het wel slikken. En tranen wegdrukken. Want o, wat was het bekend allemaal. En wat hebben ze het mooi gefilmd. En de ene na de andere trigger kwam voorbij. En Mert was onder de indruk van de zichtbare tranen bij ons. En Ebru, die meer herinneringen heeft, begreep dit helemaal.

En toen de film was afgelopen wilden we even met ons hoofd schudden en overgaan tot de orde van de dag. Dachten we. Zo niet Mert. Hij kreeg een hevige huilbui. Om kanker. Om Akkie en om Sjoerd. Niet tot bedaren te brengen. En toen moest de herinneringskist open. En op zijn knietjes heeft hij alles bekeken wat daarin zat. En een aantal dingen herinnerde hij zich nog goed. En andere dingen riepen vragen op. Heel veel vragen. Die we zo goed mogelijk hebben beantwoord.

En toen was het goed. Alles werd weer ingepakt en toen gingen we alsnog over tot de orde van de dag. Met cola en chips.