Dus zit ze bij een turnvereniging en speelt sinds de zomer bij de F-jeugd van de Enschedese Hockey Vereniging. EHV dus.
Nu heb ik zelf eigenlijk niet zoveel met sport. Dus wat mij betreft kiezen ze gewoon een sport uit die ze leuk vinden en dan gaan met die banaan. En turnen is dan leuk. Maar een teamsport ook. Dus wilde ze bij hockey. En niet omdat haar vriendinnen daar zitten, maar omdat het haar leuk leek. En zo stapte ze dapper met Fatma op een woensdagmiddag naar een training en was zo enthousiast dat dezelfde zaterdag alle spullen werden aangeschaft. Bal, stick, rokje, shirtje en bitje.
En nu speelt ze competitie. Elke zaterdag thuis of uit. En flink uit. Want Nijverdal, Winterswijk, Haaksbergen... En de papa's en de mama's rijden natuurlijk. Maar niet alleen dat: ook moeten de papa's en de mama's fluiten. Ook moeten de papa's en de mama's coachen. En ook moeten de papa's en de mama's als er thuis wordt gespeeld zorgen voor een verantwoord bakje fruit in de rust.
En zo hoort het ook. Zo kweek je teamspirit en betrokkenheid op de ander.
Denk ik. En ze geniet ervan en genieten wij dus ook. Behalve in december. Want dan is het koud langs de lijn. En binnen de lijnen ook. Zodat we zo meteen naar de plaatselijke sportzaak gaan voor echte hockeyhandschoentjes. Met antislip pukkeltjes aan de binnenkant. En opa betaalt. Want die heeft vanmorgen gekeken bij de thuiswedstrijd. 82 Jaren en dan nog op het hockeyveld. Voor het eerst in zijn leven weliswaar. Maar een mens is nooit te oud om te leren. Life-time education noemen we dat in ons vak. En hij vond het leuk. Gelukkig.
 |
| Ebru in het EHV-shirt |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten