Eerste kerstdag @crematorium

Natuurlijk hoort een bezoekje aan Sjoerd erbij op de eerste kerstdag. Niet dat hij ons ontvangt met een kerstontbijt of anderszins, maar je gevoel zegt je dat het even moet. En het was er behoorlijk druk. Natuurlijk vele mensen aan wie dierbaren zijn ontvallen. Een vader, een moeder, een opa, oma, een broer of zus, een tante of oom... Of een zoon of dochter.

En dat laatste hoort eigenlijk niet he? Ze horen jou te bezoeken als je tijd is gekomen. Die zoons en dochters. Liefst in een verre toekomst. Als je oud en versleten bent. " Het was zijn tijd ook wel" zeggen ze dan. Of "Het was goed zo. Hij heeft een mooi leven gehad. En de laatste tijd ging hij toch wel hard achteruit hoor. Het is misschien wel beter zo..."

Tja. Al die mensen daar op dat waterkoude crematoriumterrein vandaag hebben zo hun eigen verhaal en hun eigen verdriet. En het ene verdriet is niet erger dan het andere. Dierbaren die je moet missen, mis je vaak het meest op de meest onverwachte momenten. Als je gaat eten en je zit opeens met vijf aan tafel, waar het er eerst zes waren. Of als je sinterklaascadeautjes gaat kopen en er een verlanglijstje minder is. Of als je gaat gourmetten met de familie op tweede kerstdag . En je onwillekeurig terugdenkt aan die kerst twee jaar geleden toen hij er nog wel bij was. Met een kerstmuts op. En niets heeft gegeten. En eigenlijk blij was toen hij van tafel mocht om zich even af te sluiten van al die mensen. Al die mensen die nog wel uit konden kijken naar het nieuwe jaar. Naar het voorjaar wat zou komen. Naar de zomer die daarop zou volgen en wie weet hoeveel zomers nog in de jaren daarna.

Hij sprak zich er niet over uit. Het leek alsof hij zijn lot had geaccepteerd. En voor ons als achterblijvers gaf dat een geruststellend gevoel. Maar zeker weten doen we het natuurlijk niet. We weten niet wat er in dat koppie omging met die kerstmuts op. Hij poseerde ook nog braaf voor de verplichte familieportretjes. Die we dan ook koesteren. Nog steeds.

Maar voor hem geen voorjaar meer. Geen zomer meer. Acht weken later werd wat er van hem over was een oven ingeduwd. En wat daar weer van over bleef deden we in een urn. En gaven we een 'mooi plekje' onder een boom. Een beetje achteraf. "Want daar hield hij zo van..."

En nu... Bezoeken we dat plekje. En zeggen tegen elkaar:" Het ziet er wel wat triestig uit." En dat klopt. Blaadjes en dode takjes. En de witte steentjes worden groen. En het windlichtje was uit. En de olielamp ook. En we waren de lampolie vergeten. En Ebru had geen tekening dit keer. Want allemaal te druk met kerst vieren. Het feest van dat kindeke geboren op aard.

Godverdomme.

25 December 2011 - 15:12 uur