Dag 15 - Naar Mersin Arpacbahsis

Zondag na het ontbijt dus vertrokken naar de uiteindelijke, en voorlopige eindbestemming.
Na anderhalf uur op de echte snelweg draaiden we de parkeerplaats van het zomerappartement op. Het viel me niet mee. Het was er bloedheet en zoals elk jaar verbaasde ik me over de enorme troep in de bermen en in het openbaar groen. Als je de poort binnenrijdt of loopt is dat gelukkig over. Dan is alles fris groen, opgeruimd en schoon. Daar zijn speciale mensen voor aangesteld. Tuinlieden, een zwembadman, een soort conciërge in een loge en enkele technici voor de liften en andere zaken.

Dat dit nodig was bleek meteen al. Bij het betreden van het appartement en het inschakelen van de stroom vloog meteen alle stroom eruit inclusief lift. Ik stond beneden te wachten met de koffers en zag me al genoodzaakt om alles veertien trappen op te zeulen, want het leek me niet 1 2 3 opgelost. Dat bleek het dus wel gelukkig. De elektricien kwam binnen no-time en na wat gedoe met een nieuwe stoppenkast die geplaatst had moeten worden bleek het euvel opgelost.

Natuurlijk is zo’n appartement smerig na een winter ongebruikt leeg te hebben gestaan, dus een schoonmaakbeurtje was nodig. Gelukkig vonden Mert en Ebru al snel de zwemspullen en doken snel ik het verlokkelijke blauwe zwembad. En ik volgde vrij snel om tot de conclusie te komen dat het zwembadwater waarschijnlijk ververst moest worden vanwege enkele ongeregeldheden die er in dreven. En ja hoor, om vijf uur sloot de handel en werd begonnen om het water weg te pompen.

Vanmorgen, maandag, vannacht hoorden we al aan enkele slurpgeluiden dat het bad al leeg was, bleek dat er enkele tegels los zaten en kwamen de tegelzetters het repareren. Natuurlijk moet dat drogen zodat nu blijkt dat er pas zaterdag weer gezwommen kan worden. Hetgeen door de kinderen als een uiterst onaangename mededeling werd opgevat. Hier hadden ze zo naar verlangd: lekker zwemmen in de hitte. Liggen op een ligbed tot je het weer warm krijgt en er meteen weer in. Helaas dus.

Dan maar naar het strand. Ik kreeg ze aanvankelijk niet eens mee, later kwam Mert nog even. Het strand. Ik zag laatst een documentaire op tv met de plaatsen waar op de wereld het meeste plastic in de zee dreef. En zoals ik al verwachtte was dat onder andere hier. En vandaag klopte dat. Ik zwom echt in de plastic soep. Ik dacht eerst nog dat het schelpengruis was, maar als je het opvangt en je bekijkt het goed dan zie je het echt: blauwe, oranje en doorzichtige plastic fragmenten. Niet groter dan een millimeter in doorsnee, maar onmiskenbaar. Naast de te hoge temperatuur van het zeewater hier deed het me echt terug verlangen naar het koele, blauwe en heldere water bij Kas waar we aan het begin van de week waren.

We gaan morgen of zo maar eens even op zoek naar wat beter zwemwater. In de buurt is een kasteeltje en daar is ook waterrecreatie.

Voor mijzelf is het allemaal niet zo heel erg. Ik vermaak me wel. Heb een heerlijke stapel boeken waar ik nog niet aan toe gekomen was en ik hoef niks. Ebru heeft al weer een koopcentrum op het oog in Mersin. Ze is nog niet uitgekocht. En we gaan nog een keer lekker vis eten in een drijvend visrestaurant.

De derde vakantieweek is ingegaan. Vanaf nu: piano piano.... !!!