Dag 12 - Adana

De weg waar de familie ons voor had gewaarschuwd zouden we vandaag dus moeten rijden. Nu ben ik niet zo gauw bang, want in Frankrijk hebben we eigenlijk de hele Franse Alpen doorkruist met alle colletjes van de Tour de France inbegrepen. Het verschil was echter dat dit toeristisch verkeer is vaak en hier in Turkije is de weg van Alanya naar Mersin een gewone doorgaande weg waar ook al het vrachtverkeer langs moet. Kronkelend omhoog en omlaag. Afgebrokkeld asfalt, haarspeldbochten en zeer hoog. Maar wel met vangrails die een deugdelijke indruk maakten.

En we reden door de bananenstreek. Dus heel veel stalletjes langs de kant van de weg waarin ‘Muz’ te koop werd aangeboden. Vaak gecombineerd met een mooi vergezicht vanaf een Hartman-stoeltje.
We kochten een trosje bij een kraam. Onder het afdak lag moeder de vrouw te slapen. Vanuit een soort schuurtje achter de kraam verscheen de baas. Hij zat tv te kijken en we hadden hem denk ik gestoord. Van het enkele trosje bananen wat we kochten voor 6 lira zal hij ook wel niet blij geworden zijn.

Ik hou eigenlijk helemaal niet van bananen. De lucht doet me denken aan geprakte babyhapjes: sinaasappel, banaan en een liga. Of aan de geur in een touringcar als je na een sanitaire stop weer instapt. Er is altijd wel iemand aan boord die een banaan eet. En de schillen vervuilen het milieu, ze verteren in geen jaren.
Maar ik geef toe: deze bananen waren wel lekker. Wat kleiner dan de Chiquita die we gewend zijn, maar dat geeft niet. Bovendien leek het me wel verstandig om een paar bananen te eten na al dat olijfoliegedoe van de laatste dagen.

De weg was dus inderdaad spectaculair. Maar door de vele bochten en het vele vrachtverkeer schoot het niet op. Toch was het wel een belevenis. Voor de passagiers echter is het vaak wat angstaanjagender. Ebru begint er aan te wennen, maar Fatma niet....

In de namiddag arriveerden we in Adana.
Wort vervolgd.