Over vroeger en zo: DAF

In de jaren zestig gingen mijn ouders mee in de toenemende welvaart. Steeds meer gezinnen kregen de beschikking over een auto. Zo ook wij. Het leuke was dat ik het allemaal nog precies weet. We woonden op een flatje in Enschede, en mijn moeder zei:" Nico kijk eens naar buiten"... En dat deed ik. Ik zag mijn vader uit een auto stappen. Een witte. Een DAF... Nu weet ik dat het een Daffodil was. Ik vond het geweldig. Want als klein jongetje was ik helemaal verzot op auto's en kende alle merken uit mijn hoofd. Dat was in die tijd nog wel wat overzichtelijker dan nu hoor. Want Japanse en Koreaanse auto's  waren er nog niet. En de gewone man of vrouw was al heel blij met een 2CV, Renault 4, Opel Kadett of Volkswagen Kever. En die bepaalden het straatbeeld. Met Fiatjes 500 en 600 en de voornoemde DAFJES.

In een DAF hoefde je niet te schakelen. De aandrijving bestond uit een zogeheten Variomatic. "Het pientere pookje..." Naar voren was vooruit, naar acheren was achteruit en er was nog zo iets als een bergversnelling geloof ik. En dit alles zonder koppelingspedaal.

Op de foto het lelijke, witte Dafje waarmee mijn ouders meegingen in de vaart der volkeren... Ik spreek over 1966. De stoelen waren van foeilelijk kunstleder. Als het warm was en je had een korte broek aan dan brandde je je benen. Veel mensen lostten dat op door schapevachten over de stoelen te leggen. Mijn vader niet. Die gaf daar niks om. Had nooit een korte broek aan en bovendien hield, en houdt, hij niet van nieuwigheden.

Het ding deed dienst tot 1969. Toen stortte het in elkaar. Als je de vloermat optilde keek je zo op straat. APK, daar deden we nog niet aan in Nederland toen.

Bron: "Het geheugenvannederland.nl"