Verkiezingen

Vorige week waren er verkiezingen. Voor de provinciale staten. En er was weer een hoop gedoe. Wat opvalt in deze tijden is dat het vertrouwde politieke landschap op een verschrikkelijke manier aan het versnipperen is. Vroeger, en niet eens zo heel erg vroeger, had je links de PvdA en enkele kleine splinters, in het midden het CDA en een beetje D66, en rechts VVD met enkele kleinrechtse spinters, vaak orthodox christelijk.

De verkiezingen gingen over de machtsvraag voor links, dan wel rechts. CDA deed altijd mee, en PvdA of VVD zaten in de oppositie. Het ging om een wereldbeeld. Liberaal of sociaal-democratisch. Meer of minder overheid. Meer of minder vangnet voor de zwaksten.

En alles hield elkaar in evenwicht. Na een periode centrum-rechts volgde een periode centrum-links. Waarin dan weer een en ander werd gecorrigeerd. En andersom.

Nu is het van alles niks. Een groot schreeuwerig links blok met de SP. En een dito rechts blok met PVV. Beiden claimen de oplossingen paraat te hebben. En veel mensen geloven daarin. En in het midden worstelen de traditionele partijen om het land toch maar bestuurbaar te houden. Het gevolg is dat het midden naar elkaar toe is gekropen. Rutte en Samsom. En nu lees ik op internet de volgens Maurice de Hond een groot deel van de Nederlanders het CDA weer terug wil als regeringspartij. En waarom? Nog meer midden. Nog meer kleurloosheid.

Ik word er niet vrolijker van. En heb toch maar weer PvdA gestemd. Want als er progressieve invloed op het beleid moet komen, dan niet van de SP alsjeblieft. Dat zijn en blijven orthodoxe maoisten. En ondemocratisch ook nog. En dogmatisch bovendien. En ik moet niks hebben van dogmatiek.