Spelletjes van papier zijn ook leuk. Kaarten dus. Eenendertigen. Simpel, maar oh zo leuk. Toen ik als zestienjarige vakantiewerk deed bij de gemeentelijke plantsoenendienst speelden we het tussen de middag. Met een inzet van drie dubbeltjes. Later speelden we het met de familie op kampeervakanties. Een heerlijk valsspelen natuurlijk.
Ooit heb ik me gewaagd aan Bridge. Mijn ouders speelden het. En een oom en tante. En het leek me leuk aangezien er nogal wat passie bij kwam kijken. Je speelt het met een partner en door middel van bieden speel je samen je kaarten uit. En dat kon behoorlijke ruzies opleveren...
Uiteindelijk toch maar gestopt met Bridge. Ik kan nu eenmaal moeilijk 52 kaarten onthouden in een spel. En dan wordt ik pissig, want een ander kan dat altijd beter dan ik.
Spelletjes van hout. Dammen. Kortstondig. Schaken. Nog kortstondiger. Mijn vader was een clubschaker en ik won nooit. Maar ik kan het wel.
Scrabbel. Met oma op zondagmiddag. Ook weer. En niet leuk dus.
Maar toen kwam Wordfeud. Op de smartphone. En dat doe ik al vanaf 2012 of zo. Dagelijks. Met een vrij vast gezelschap. Soms ken ik ze ook stoffelijk, anderen zijn slechts nicknames. Het is een leuke bezigheid en ik ben er aardig goed in.
En nu is er weer iets nieuws voor de smartphone. Trivia Crack. Ik ga het zometeen even uitproberen. Het is Triviant-achtig. En dat vind ik op karton ook erg leuk. Dus ik ben zeer benieuwd...
Wordt vast vervolgd...
Op de foto de persoonlijke topscore van Wordfeud...
 |
| Helaas heb ik ze nog wel hoger om de oren gehad... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten