Ik heb al vaker geblogd over de zomervakanties die ik in mijn jeugd doorbracht in Zwitserland en Oostenrijk. In het laatstgenoemde land waren we drie jaar. En altijd was het daar minstens de helft van de tijd slecht weer. Regenjas en groene rubberlaarzen. Daarom ga ik in de zomer nooit meer naar Oostenrijk.
Mijn vader zat er nooit zo mee. Hij was al tevreden als hij in zijn tuinstoel zat en een boek kon lezen. De rest werd wel voor hem gedaan. Zo ging dat vroeger. Hij verdiende immers de kost de rest van het jaar. En dat gaf privileges.
In 1979 gingen we voor het laatst naar Oostenrijk. Een vakantie met uitgesproken slecht weer. In de bergen extra zichtbaar door de wolkenflarden die de bergtoppen aan het zicht onttrekken. Het inspireerde mijn vader tot het maken van het volgende gedicht:
Grijs
Het grijze dier in mij
Houdt niet van ijle lucht
Eer de boomgrens is gepasseerd
Is het mij ontvlucht.
Maar terug in het dal, volledig uit mijn gedachten,
Zit het mij weer op te wachten.
Niet om vrolijk van te worden... En dat word ik ook niet van de grijze lucht hier. Gelukkig hebben ze hier geen grijze dieren. Ik ga het ontbijt maar eens verzorgen. De privileges van vroeger zijn er helaas niet meer voor huisvaders...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten