Kamperen 2

Ieder die kampeert weet hoe de aankomst op de camping is. Aan de ene kant de vreugde van de (behouden) aankomst en aan de andere kant kan de vakantiestress op dat moment grote vormen aannemen. Ikzelf vind een van de grootste geneugten om vanuit mijn tuinstoel voor mijn verblijf met een wijntje of kopje koffie onder handbereik een gezin te observeren wat vers arriveert. Liefst met een grote stationcar die behoorlijk in de achterveren hangt. Op de achterbank twee kinderen in de leeftijd tot een jaar of 14, gescheiden door twee op elkaar gestapelde weekendtassen tegen het ruziemaken. Vader heeft gereden. Stapt uit met korte broek en sportsokken in sandalen. Heeft een houding van een man die kwam, zag en overwon. Maar ook weer net niet helemaal... Iets looserigs heeft hij ook wel. Moeder ziet er wat gekreukeld uit. Hetgeen logisch is, want ze kon de hele weg haar benen niet kwijt vanwege bij de voorstoel gestalde tassen met brood, thermoskannen en overige zaken om de gezinsleden tijdens de reis van natjes en droogjes te voorzien. Ook altijd een nat washandje in een plastic zakje op het dashboard. Tegen kleefhanden en andere ongerechtigheden. Bovendien heeft ze de halve reis achterstevoren gezeten om hetzij ruzies te sussen hetzij andere zaken te regelen waarbij moederlijke tussenkomst onontbeerlijk is.

De kinderen stappen uit en afhankelijk van de leeftijd beginnen ze te zeuren om hun zwembroek of scannen de plaats van aankomst gedurende enkele seconden en vellen dan hun oordeel. Vaak valt het tegen, want alles wordt vergeleken met die ene camping die... Gelukkig blijkt het later altijd wel mee te vallen.

Dan gaat de klep van de stationcar open. Natuurlijk is alles door de reis wat opgeschud zodat er inhoud naar buiten rolt. Vaak een emmer, al dan niet met bijpassend deksel, zodat je weet dat het waarschijnlijk om de plasemmer gaat. En dat klopt, want 's morgens zie je pa vaak lopen met die emmer. De inhoud hoor je klotsen en hij kijkt er altijd een beetje gegeneerd bij. Hij is ook degene die je 's avonds met het afwasteiltje ziet lopen. Een beste man. Dat wel. Zit geen kwaad bij.

De tent is achterin gepakt, vanwege het gewicht. 'Op de assen' staat in de ANWB-brochure. Hetgeen betekent dat nu alles eerst uit de auto moet... En dat het echtpaar gaat beginnen met tent opzetten. Plastic eronder, want dan wordt het grondzeil niet zo vies, en de man gooit met een blik van iemand die weet wat hij doet de stokkenzak leeg. Om er vervolgens wat ongelukkig naar te blijven staan kijken. Want dat valt niet mee. Elk jaar neemt hij zich voor om de stokken met gekleurde tapejes te merken en elk jaar is dat er weer niet van gekomen. Gelukkig heeft hij een handige vrouw. Zodat na wat gerommel er zowaar een skelet van de bungalowtent zichtbaar wordt. Intussen heeft hij het wel warm gekregen. En zijn vrouw heeft een paar tassen opengeritst op zoek naar de zwemkleding van de kinderen. Want als die nu maar even bezig zijn is het zo gepiept. Dat opzetten van die bungalowtent. Van de stationcar staan inmiddels alle portieren open. En uit elke opening puilt van alles en nog wat. Als eindelijk het tentdoek wordt opengevouwen en beide echtelieden nog net geen ruzie krijgen over wat nou de voor-, zij-, boven-, onder-, achter of voorkant is, begint het vaak te regenen...

De rest laat zich raden. Waarschijnlijk is het duidelijk dat elke gelijkenis met bestaande personen louter bestaat in de fantasie van de auteur. Hahahaha...

Wordt vervolgd.



- Posted using BlogPress from my iPad