Vorige week verscheen postuum 'De Buurman" van J.J. Voskuil. Ik ben een echte fan van Voskuil, heb al zijn boeken gelezen. Behalve de verslagen van zijn voettochten. Maar daar zal ik me ook nog wel eens aan wagen.
Voskuil was een schrijver die als geen ander kon schrijven over schijnbaar alledaagse onbenulligheden. Hij heeft een groot aantal titels op zijn naam staan, waarvan 'Het Bureau' ongetwijfeld de bekendste is. Vijfduizend pagina's over het wel en wee op een kantoor in Amsterdam. De hoofdpersoon is Maarten Koning. Net als in "De Buurman".
Wat ik zo bijzonder vind is dat Voskuil bij leven eigenlijk niets anders gedaan moet hebben dan schrijven. En voettochten maken. En daar weer over schrijven. Het is ongehoord wat hij aan productie heeft gehad. Dit was zijn laatste boek, maar zijn dagboeken liggen er ook nog. En die worden pas uitgegeven tien jaar na het overlijden van zijn vrouw.
Ik kan niet wachten...
Mijn weblog over het leven nu zonder Sjoerd (Quil) die op 24 februari 2010 overleed aan de gevolgen van leukemie (AML). Over leven zonder Sjoerd, maar met alle herinneringen aan hem, met mijn gezin, met mijn werk, met mijn familie en met mijn vrienden. Over leven met dagelijkse- en minder dagelijkse dingen. Over leven met humor, boeken, televisie, actualiteit en andere zaken die de moeite waard zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Rijen…
… Bij de Bulgaarse grens 2 uren in de rij, bij de Servische grens twee uren en bij de Hongaarse grens 4,5 uur. Orban wil geen vreemdelingen...
-
We schrijven 1977. Ik weet het: dat is inmiddels 41 jaar geleden. En ik was toen 14 jaar oud. En had een vriendinnetje. En niet zoveel...
-
Er is nu ook legotape. Een rol plaktape met lego-nopjes zodat je ook verticaal kunt werken. Iets in mij zegt dat dit op scholen wel eens een...
-
… Bij de Bulgaarse grens 2 uren in de rij, bij de Servische grens twee uren en bij de Hongaarse grens 4,5 uur. Orban wil geen vreemdelingen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten