Eerbetoon aan een snoeppotje

Dit Delftsblauwe potje staat bij mijn moeder op de kast. Voor de sier. Ze heeft het uit de nalatenschap van mijn grootmoeder uit Friesland. Het bewuste potje stond daar altijd op een klein ladenkasje. In een hoekje. Naast de mooie theekopjes en het warmhoudlichtje voor de theepot. In de drie laatjes daaronder zaten oma's kerkboekjes, opa's zondagse sigaren en verder naar ik meen sjaaltjes en handschoenen. En ongetwijfeld nog veel meer, maar dat ben ik vergeten.  Als kind mochten we altijd in oma's laatjes snuffelen. Het was een superoma.

Terugkomend op het snoeppotje: een van de eerste dingen die we altijd deden als we bij oma op visite kwamen was het dekseltje lichten en dan zat het vol met muntdropjes en hartjes. Suikerhartjes. Met een ingestanste tekst. En daar mochten we zonder te vragen van pakken.  En dit was een wetmatigheid. Nooit hebben we tevergeefs in het potje gekeken. Altijd hartjes en dropjes. Zonder mankeren. Zonder uitzonderingen. Oma hield van regelmaat. En van voorspelbaarheid. Geen verkeerde eigenschappen.

Niet echt wereldschokkend hè zo'n verhaal? Toch een kleine dierbare herinnering die naar boven kwam toen ik gisteren het potje zag staan. Ik was het al helemaal vergeten. Oma is al 20 jaar niet meer... En ik heb ook echt in twintig jaar niet meer aan dat potje gedacht. Tot gisteren. Geflankeerd door twee even Delftsblauwe vaasjes. En opeens gaat er dan een laatje open in je hoofd... Vandaar dat ik het maar even opschrijf. En er een fotootje van heb gemaakt...

Potje...