Over overmeesteren. En spinazie.

Vandaag in het nieuws: een basisschool in Amsterdam heeft zich voor een dag laten 'overmeesteren'. Grappige woordspeling. Het betekent dat de bewuste school voor een dag alleen meesters voor de klas zette en geen juffen. Het doel was om aandacht te vragen voor een maatschappelijk fenomeen: de feminisering van het basisonderwijs. 85% van de leerkrachten in het basisonderwijsis is anno 2017   vrouw. Is dat een probleem? Misschien. Jongens schijnen behoefte te hebben aan mannelijke rolmodellen. Die leren de jongens hoe ze man moeten worden. En mannen kunnen dat beter dan vrouwen zo is de gedachte.

Het kan. Ik denk dat het zo is. Ik denk dat de meeste meesters in ons mooie vak een voorkeur hebben voor de wat oudere leerlingen. Op mijn school is het team gelukkig wat evenwichtiger opgebouwd qua sekse-verdeling. 50/50 zo leert  een snelle tel-actie in mijn hoofd. Ook al lijkt het soms dat het aantal mannen in de meerderheid is. Vooral bij de binnenkomst om kwart over acht zitten in de personeelskamer meer mannen dan vrouwen. Ik weet ook niet waarom dat zo is. Wel een wat grijs gezelschap overigens... Het merendeel is 50+. Maar dat is weer een ander fenomeen. Ook maatschappelijk. Daarover maar een andere keer.

Tijdens de lunchpauze is het gezelschap op mijn school gemengd. Dan zijn er andere gesprekken. En... andere eetgewoontes. Mannen eten brood met vlees, kaas of iets wat ze snel uit de koelkast pikken thuis. Een worst of een makreel. Restjes van de hapjes van zondagmiddag. Of baggervette croissants die 's morgens vroeg nog even snel bij de bakker worden gescoord.

Vrouwen. Lunch... Waar zal ik eens beginnen. Ik zie enorme bakken met sla. Thuis klaargemaakt en in Tupperware op tafel verschijnen. Ik zie snoeptomaatjes. Met zorg worden die gehalveerd en op volkoren crackers gelegd. Met liefde, ook nog. Ik zie enge groene vruchten. Avocado's. Die worden uitgelepeld en -gesmeerd op vooral donkere broodproducten met veel zaden en pitten in de structuur. Hoe meer hoe beter. Ik zie kuipjes caloriearme roomkaas. Of hoe dat ook heet. Wit is het. Met een textuur die me niet bevalt en aan andere dingen doet denken. Ook met stukjes gras denk ik. Want er schemert her en der wat groens door de witte massa. Samen met schijfjes komkommer een delicatesse. Dat kan haast niet anders. Want het bewuste kuipje verschijnt bijna elke maandag weer in de koelkast. Vol en uitnodigend. Ik zie ook heel veel mandarijntjes, sinaasappels en vooral kiwi's. Op schoteltjes met lepeltjes en mesjes en servetjes. Ook kuipjes kwark en karnemelk.

Maar vandaag... Ik moest het even vastleggen. Ik zag een potje met spinaziespread. Smeerbaar. Met toegevoegde pijnboompitjes om het leed nog enigszins te verzachten denk ik. Voor op de cracker. Uiteraard. Met toestemming van de bewuste collega heb ik de foto gemaakt. Een erg aardige collega hoor. Ik werk er prima mee samen. Zij kan er ook niks aan doen tenslotte. Toch eens vragen wat haar partner meeneemt als lunch. Daar ben ik dan wel weer benieuwd naar. 

Ik denk dat op de Amsterdamse basisschool die vandaag is 'overmeesterd' geen potje spinaziespread op tafel heeft gestaan. Ik weet wel zeker van niet. Daarom is het mooi dat schoolteams gemengd zijn. Lang leve de leverworst. Lang leve de spinaziespread.

Wel 62% groente.