Dood...

Bij Anouk op school is een jongen overleden. HAVO-5, eindexamenkandidaat. Zomaar. Na schooltijd in elkaar gezakt. Hij scheen wel iets te mankeren, een verdikte hartspier geloof ik. Maar dit bedenk je niet. Dit kan je niet geloven. 17 Jaar nog maar.

Anouk kende hem persoonlijk. Hij zat in een groepje waar ze wat mee optrok op school. In de pauzes. In de gangen. Ze waren geen klasgenoten. Ik hoorde het afgelopen zaterdag van iemand die werkt op die school.

Anouk is er helemaal van ondersteboven. Natuurlijk komen herinneringen terug aan de tijd met Sjoerd. Gisterenavond is ze naar het condoleren geweest en vandaag naar de crematie. En de aanblik van de achterblijvende familie, de vader, de moeder en het broertje, triggerde haar het meest.

Het is al weer vijf jaar geleden dat Sjoerd overleed. En als je de advertenties in de krant zag deze week dan gaan je gedachten natuurlijk terug naar die tijd. Die hele nare periode tussen overlijden en cremeren. Hij was er nog wel maar ook weer niet. Stoffelijk, maar niet meer echt. En de bloemen. En de kaarten. En de advertenties. En de bezoeken. En de bezigheden om alles maar zo goed mogelijk te regelen. Zodat het laatste wat je kon doen, de crematie, helemaal perfect zou zijn.

Ik voel zo met die ouders mee. Vanmiddag is hij gecremeerd. Het eerste jaar zonder hun zoon gaat in. En elk jaar gaan ze herdenken en elk jaar staan ze weer stil bij die dag. In hun geval 27 maart 2015. Toen hij er opeens niet meer was.

17 jaren jong. Forever Young...