Slingerstress

Deze week vierden we de verjaardag van Ebru. De jongedame is inmiddels acht jaar geworden. Voor een kind met twee werkende ouders is er overigens geen zak aan om door de week jarig te zijn. Je moet op de gewone tijd je bed uit en de cadeautjes wil je dan eigenlijk nog niet. Gelukkig was het woensdag zodat we 's middags dan taart konden eten en het cadeautje geven. Na vijven aangezien papa een studiedag had. Grote zus Anouk nam haar mee naar de speelgoedwinkel waar ze wat uit mocht zoeken. En 's avonds een heel klein beetje visite. En morgen de rest...

Bij jarige kinderen horen slingers. Tot mijn ergernis. Want met slingers heb ik altijd en eeuwig ruzie. Om te beginnen moet ik ze altijd eerst zoeken. Want geen vaste plek. Vaak in een zak of doos in de meterkast. En die is alleen te openen na een schuifoperatie met tafeltjes en dergelijke waarbij natuurlijk van alles omvalt.
Dan zitten de krengen altijd in de knoop. En bij het verwijderen van de knoopjes loop je het risico van scheuren van de slingers. Als dat goed is gegaan volgt de puzzel van ' waar moet welke slinger hangen...' En de inschatting klopt nooit. Want eenmaal op een punt vastgemaakt blijkt hij net te kort voor de andere kant van de kamer zodat je vaststelt dat je je hebt vergist.
Tenslotte gebeurt het natuurlijk prompt dat de slinger aan de ene kant vastzit en bij het vastzetten aan de andere kant weer losschiet en omlaag dondert. In de koffie of anderszins..

Fatma vindt dat er ook ballonnen bij horen. Die je dan weken later nog steeds tegenkomt. Achter de bank, in de speelgoedkast en zelfs soms nog hangend aan het touwtje waar ze op de dag zelf zijn opgehangen. Aan de muur of aan de lamp.

Recent hebben we besloten de slingers alleen nog maar op te hangen bij kinderverjaardagen zodat de stress beperkt blijft tot drie keer per jaar... En ballonnen. Dat dan weer wel...