Deze week. Herinneringen.

En toen was het alweer twee jaar gelden dat we op 18 november de slechtste boodschap kregen. De leukemie van Sjoerd was terug. Hard, duidelijk en niets meer aan te doen.

"Je zult niet meer beter worden Sjoerd. Dat betekent dat je aan deze ziekte zult gaan overlijden..." sprak dokter Sluis.

En het gekke is dat dit een gewone week was. November 2011. Natuurlijk sta je stil bij twee jaar geleden. Maar tegelijk was er zwemles, voetbaltraining, hockeytraining, turntraining en natuurlijk gewoon ons werk. Met om kwart voor zeven de biepende wekker. En om zes uur het gewone avondeten. Gaan in de waan van de dag. Opgaan in de waan van de dag.

Fijn dat er mensen zijn die je toch even sterkte wensen. En nu is het zaterdag 19 november en vieren we de verjaardagen van Fatma en Anouk.  Met drankjes hapjes en alle andere toestanden die daar bij horen. Ook leuk. Maar wel zonder Sjoerd. Gelukkig heeft hij Anouk in ieder geval al gefeliciteerd. Dat deed hij twee jaar geleden met een heel bijzonder kaartje. Een felicitatiekaartje voor alle verjaardagen die nog zouden komen.



En verder had hij een broertje dood aan verjaardagen. Behalve die van hemzelf natuurlijk. Want verjaardag is drukte, veel mensen, lawaai en je moet ook nog opzitten en pootjes geven. Iedereen een handje geven en minstens even van je aanwezigheid blijk geven. Dat heeft 14 jaar opvoeding gekost. En de nodige strijd. Want het liefst sloot hij zich op in de studeerkamer met een of ander beeldscherm met een paar lotgenoten om hem heen die ook wel mochten kijken naar hetgeen hij aan het doen was. En soms liet hij zich verleiden om even de kamer in te lopen. Voor een hapje of een drankje. Vooral kippepootjes. En frikandellen. En cola. En slagroomsoesjes.

En heel soms was er dan zowaar even contact met hem en de visite. En dan ontstond er social talk waar hij verschrikkelijk zijn best voor moest doen.

Ach ja. Ik heb het al vaak beschreven. En ik zal het ook blijven doen. Het was een kanjer. Maar wel een bijzondere....