Genieten van kleine jongetjes die de eerste beginselen van de edele voetbalsport krijgen bijgebracht. Het was de eerste keer dat ik mijn zoon vergezelde naar de training. Hij telt de nachtjes af. Echt enthousiast is hij. En hij doet het ook leuk. Het is een schitterend gezicht om die kleine jochies met een grote bal te zien worstelen die tussen schoteltjes door moet, of die in het doel moet worden geschopt. En bij het partijtje ging Mert hard onderuit in een botsing met een ander ventje. Zo hard... dat hij moest huilen. En de trainer, een gemoedelijke kerel, troostte hem en gaf hem als beloning een penalty... En die zat.
Later vroeg ik hem of hij niet bij mij had willen komen tijdens de huilpartij: "Natuurlijk niet papa... Op voetbal ga je toch niet naar de vader..."
Nee zeg. Stel je voor.
Mijn weblog over het leven nu zonder Sjoerd (Quil) die op 24 februari 2010 overleed aan de gevolgen van leukemie (AML). Over leven zonder Sjoerd, maar met alle herinneringen aan hem, met mijn gezin, met mijn werk, met mijn familie en met mijn vrienden. Over leven met dagelijkse- en minder dagelijkse dingen. Over leven met humor, boeken, televisie, actualiteit en andere zaken die de moeite waard zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Rijen…
… Bij de Bulgaarse grens 2 uren in de rij, bij de Servische grens twee uren en bij de Hongaarse grens 4,5 uur. Orban wil geen vreemdelingen...
-
We schrijven 1977. Ik weet het: dat is inmiddels 41 jaar geleden. En ik was toen 14 jaar oud. En had een vriendinnetje. En niet zoveel...
-
Er is nu ook legotape. Een rol plaktape met lego-nopjes zodat je ook verticaal kunt werken. Iets in mij zegt dat dit op scholen wel eens een...
-
… Bij de Bulgaarse grens 2 uren in de rij, bij de Servische grens twee uren en bij de Hongaarse grens 4,5 uur. Orban wil geen vreemdelingen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten