Dag 2: Op de bestemming

Om negen uur ‘s morgens vertrokken we vanaf camping Maltatal voor de laatste paar 100 kilometer naar Kroatie. Meteen maar de radio aangezet, want we waren wel benieuwd naar de drukte bij de Karawankentunnel. Niets te melden en er stonden welgeteld drie auto’s voor ons. Wel even 11,70 euro afrekenen. De Sloveense staatskas moet gespekt worden. Eigenlijk verwacht je dan een vriendelijke dame in zo’n tolhokje de je bedankt en een goede reis wenst. Maar nee, het was er een waar geen glimlachje af kon. Zo een die een rol had kunnen hebben in een film over WOII en dan met een uniform aan de meest verschrikkelijke dingen uithaalt.

 En dan de tunnel door. Kilometers en kilometers tweebaansweg door een grauwe tunnelbuis. Ik heb het al niet zo op al die tunnels, maar deze was echt de minste.

Slovenie. Ik was er nog nooit geweest en het moet gezegd: keurige snelwegen door een mooi landschap. Het enige wat ze niet kunnen is fatsoenlijke parkeerplaatsen aanleggen voor als je even wilt verpozen.

De grens bij Koper was nog wel een dingetje. Je moet dan een bergpasje over en dat is niet zo erg, maar bij de afdaling stonden we toch wel een half uurtje in de file. Ik was allang blij dat het niet bergopwaarts was, want dat is niet bevorderlijk voor je koppelingsplaten met een combinatie  zoals de onze van ruim 3000 kilo.

En dan Kroatie in. Na een bocht in de weg zie je de Adriatische zee helblauw en schitterend liggen. Een voorproefje van het ultieme vakantiegevoel. Nog even zoeken en toen waren we al op de camping.

Waarover de volgende keer.