We gaan weer beginnen

Op 29 augustus postte ik mijn laatste blog. Verschillende keren vroegen mensen wanneer ik weer eens begon. Voor verre familieleden een manier om op de hoogte te blijven van ons wel en wee hier in huis, voor anderen een gemis na vier en een half jaar blogjes volgen.

En voor mezelf ben ik nu wel weer zo ver dat ik er weer zin in heb. Toch wel wat inspiratie gehad de laatste weken. Dus we zullen zien waar het schip zal stranden.

Natuurlijk is Sjoerd altijd bij ons in onze gedachten. Echter de tijd schrijdt voort en zo moet ik tot mijn schande bekennen dat ik niet eens weet wanneer ik voor het laatst op het crematorium ben geweest. Het monumentje wat we daar in 2010 met zoveel liefde hebben ingericht roept bij mij niet zoveel op tijdens een bezoek. De herinnering aan hem is voldoende, daar heb ik geen marmeren potje voor nodig. In oktober zou hij 18 jaar zijn geworden. Op zijn verjaardag was ik niet in Nederland, maar was op werkweek in Berlijn. Daar heb ik de hele dag aan hem gedacht. En de berichtjes en mailtjes van mensen deden me goed. Tijdens de borrel 's avonds heb ik met mijn gewaardeerde collega's op hem geproost. En dat voelde goed. En die borrel smaakte zoals hij moest smaken.

Nu is het 13 december 2013. Vier jaar geleden op 13 december 2009 zaten we midden in het proces van het naderende afscheid van een jongen die maar 14 jaar mocht worden.
Toch maar even gekeken op het blog van 13 december 2009:

Vanavond besloot ik om Ebru en Anouk het sprookje van de meisjes en de zwavelstokjes voor te lezen, van Hans C. Andersen. Anouk hoorde wat ik van plan was en zei :" Oh nee, daar heb ik geen zin, dat is een heel zielig verhaal".
Maar Ebru wilde wel en zo kropen we samen met het dikke sprookjesboek op de bank en ik begon aan deze tranentrekker. Ook Mert kwam er bij zitten. Het liep allemaal geweldig en Ebru kroop zo’n beetje in mij. Het maakte diepe indruk. Daar kan geen Jetix of Nickelodeon tegenop.
Vervelend alleen dat ik de laatste twintig zinnen werkelijk achter uit mijn strot moest persen. Papa die tranen krijgt bij een sprookje… Normaal gesproken moeten kinderen huilen bij dit verhaal… Ebru reageerde allerliefst en begon meteen een gesprekje over Sjoerd en natuurlijk over doodgaan.
Zo’n kind van bijna zes heeft daar een eigen voorstelling van . Vooral toen ik begon over dat Sjoerd misschien wel een sterretje of een engeltje zou worden. " Sterretjes leven ook niet hoor pap, maar Engeltjes wel. Dan krijgt hij misschien wel vleugels en dan is hij niet dood…"
Moeilijk, moeilijk. Ze heeft in ieder geval besloten om voor Sjoerd nog maar een mooie kersttekening te gaan maken, ook met engeltjes. Gemaakt van watjes en stokjes en het liefst wilde ze meteen beginnen. Helaas voor haar was het al meer dan bedtijd en ik weet uit ervaring waar knutselpartijen met Ebru toe leiden. Allemaal leuk, maar niet op zondagavond om half acht.
Slecht he, van mij?
;-))

 Inmiddels is Sjoerd dus echt een engeltje of een sterretje... Beter nog: een engel of een ster. En Ebru wordt al tien over een paar weken. En Mert wordt al acht. En Anouk werd onlangs 16... Misschien dat ik de komende kerst nog een keer het meisje met de zwavelstokjes ga voorlezen. Uit het dikke boek. Van Hans C. Anderssen. Gewoon omdat het leuk is. En om te zien of ik de laatste 20 zinnen nu wel kan lezen.
Misschien dat Ebru wel weer besluit tot het maken van een mooie kersttekening. En dan gaan we maar weer naar het crematorium. Lamineren de tekening. En misschien kijkt Sjoerd dan wel even naar beneden. Door een klein gaatje in de hemel. En misschien kijkt het meisje met de zwavelstokjes wel met hem mee...