Oorlogsfilms

Een tijd geleden berichtte ik al eens op dit blog dat ik had gekeken naar de serie ' Band of Brothers'. Ik ben gek op dikke boeken en lange series, en al helemaal als het over de Tweede Wereldoorlog gaat. Een belangstelling die ik al heb van kinds af aan. Van neef Bart leende ik dit weekend nogmaals Band of Brothers en keek met veel plezier een tweede keer naar deze prachtige en indrukwekkende serie die gaat over een legerbataljon wat met elkaar optrekt vanaf 6 juni 1944 (D-Day) tot eind 1945 als ze na de oorlog deel uitmaken van de bezettingsmacht in Oostenrijk.  Hard, realistisch en spannend. Ik ben blij dat ik geen soldaat ben geweest. Dat klinkt niet heldhaftig, ik weet het, maar om je als kanonnenvlees neer te laten schieten op een vreemd strand in een oorlog die jij niet begonnen bent, lokt me in het geheel niet.

De betreffende soldaten deden het trouwens ook in hun broek. De landingsklep van zo'n drijvende ijzeren schoenendoos volgepakt met soldaten ging naar beneden en als een Duitse mitrailleur ze in het snotje kreeg was er geen houden aan. Sommige soldaten hadden niet eens de kans om uit het vaartuig te springen. Als dominosteentjes vielen ze getroffen door fluitende kogels achterover. De zee kleurde rood van het bloed en overal dreven lijken of stukken daarvan. Gruwelijke werkelijkheid. En heel anders dan de heldenverhalen die je in de geschiedenisboekjes leest.

In navolging van deze succesvolle serie is in 2010 The Pacific gemaakt. Weer door Spielberg en Hanks.  Over de veel minder bekende, maar even bloedige oorlog tegen de Japanners in de de Pacific. Ook hard en gruwelijk, maar met wat meer karakterologische uitdieping van de hoofdrolspelers. En daarom misschien nog wel indrukwekkender.
Ik ben nu bij deel drie. Deel drie van de tien. Dus ik heb nog even. En het is geen vakantie, want er moet gewoon gewerkt worden. Dus niet tot drie uur 's nachts...





Band of Brothers en The Pacific. Aanraders.