Drie dolle dagen - 2

Gezien de reacties op het voorgaande blogje heb ik het idee dat men ernstig medelijden met ons had. Dat wil ik wel even rechtzetten. Als je met de auto naar Turkije gaat, dan weet je dat je dit soort taferelen kunt verwachten. Vier uurtjes in de rij bij Kapikule... Ik heb wel gehoord van mensen die er zeven uur hebben gestaan. Je stelt je er op in. Voldoende water in de auto en voldoende eten. De kinderen kijken er niet meer van op. Die gaan liggen en slapen.

Grappig is wel dat zo gauw zo’n opstopping ontstaat bij een grens dat dan opeens de mannen achter het stuur vandaan komen. Ze gaan roken, even lopen en slapen. De vrouw mag dan even de regie overnemen.

Nadat we om half drie ‘s nachts Hongarije binnen reden zochten we dus een groot wegrestaurant met wat voorzieningen. Op het navigatiescherm van mijn auto kun je precies zien wanneer ze komen en welke faciliteiten er zijn.
Na een kwartiertje parkeerden we de auto dus en vielen in slaap. Ik werd rond zes uur wakker. Het was al weer licht. Er was een toiletgebouwtje met wasgelegenheid en een restaurantje voor koffie. Daar was het drukker dan bij het sanitair... Wel lekker zo’n kopje koffie dan. Rondom allemaal lotgenoten. Binnen in de auto’s slapende mensen, op de stoep, in de grasveldjes. Overal.

Na het opfrissen en het opruimen van de auto, dat wil zeggen chipszakjes, snoeppapier, lege flesjes enzovoort doorrijden dan maar weer. Nog 1500 kilometer ‘maar’... En ‘s avonds om negen uur reden we dan eindelijk onze straat in. Op dat moment denk ik dan:” Dit was de laatste keer. Gekkenwerk.”
Nu, twee dagen later denk ik:” Ach. Over twee of drie jaar gaan we mooi richting de Zwarte Zee. Daar zijn we nog nooit geweest. En we hebben al een uitnodiging van mensen die daar wonen. Dus we zien het wel weer.

Het bijkomen van zo’n reis kost een dag en een nacht. Inmiddels zijn bijna alle koffers uitgepakt, de was gedraaid en zijn we al weer gewend aan ons eigen heerlijke bed, onze geweldige douche en toilet. En op naar Sinterklaas maar weer zeg ik dan altijd. De pepernoten heb ik nog niet gezien. Maar dat zal niet lang meer duren.