De laatste twee jaar wordt het sleetser. Wellicht komt het doordat het plekje je confronteert met de dood. De dood van Sjoerd. En je kunt je bijna niet voorstellen dat wat in de zwarte urn zit ooit Sjoerd was. Eigenlijk wil je dat ook niet. Liever is hij in je herinnering zoals hij was voor zijn ziekte.
Voor Mert en Ebru is het een gewoonte geworden om er naar toe te gaan als dat op het programma staat. Ze staan even stil bij het plekje, verwijderen wat takjes en zijn even gepast stil. Daarna bekijken ze de andere plekjes, merken op welke zijn verdwenen en welke er nieuw zijn bij gekomen. En gaan over tot de orde van de dag. Als we niet ingrijpen gaan ze tikkertje doen tussen de monumentjes door. Hetgeen natuurlijk meteen wordt afgestraft door opvoedkundig corrigeren onzerzijds. Want dat hoort niet hè? Maar zou Sjoerd het nu echt zo erg vinden als hij daadwerkelijk door een gaatje naar beneden zou kijken?
Ja. Eigenlijk volmondig ja. Want hij had een hekel aan geschreeuw en lawaai...En daarom toch maar gepaste eerbied voor degenen die niet meer onder ons zijn. Ook, juist, op plekken om te herdenken.
 |
| 16 oktober 2016 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten