Naar huis

MST

Mijn moeder is twee weken geleden opgenomen voor een operatie aan de buikwand. Er zat een breuk en die moest worden gedicht. Ze is 80 jaar en dan is dat allemaal niet meer zo vanzelfsprekend natuurlijk. De opname en het herstel heeft precies twee weken geduurd, maar nu mag ze gelukkig naar huis. De afgelopen weken dus veelvuldig het mooie nieuwe MST bezocht. En echt, het is een mooi ziekenhuis. Nieuw, fris en modern. Allemaal eenpersoonskamers en voorzien van alle moderne snufjes. Zo heeft iedere patient de beschiking over een iPad en daar moet je je mee vermaken. Muziek luisteren, TV kijken, maar ook je dagelijkse menu samenstellen.

Voor een 80-jarige teveel van het goede. Hoe intuitief een iPad ook mag zijn, voor mijn moeder een brug te ver. Gelukkig was het personeel niet te beroerd om een handje te helpen.

Nu gaat ze naar huis. We halen haar zo op en zullen zien hoe het gaat de komende dagen. Gelukkig is de thuiszorg ingeschakeld. En gelukkig hebben we herfstvakantie.

En gelukkig is het mooi weer. Erg belangrijk voor mijn moeder... Dat zal het verdere herstel hopenlijk bespoedigen.

Nieuw MST. Een doolhof van gangenstelsels

16 oktober: crematoriumbezoek

Sinds 16 oktober 2010, de eerste verjaardag van Sjoerd na zijn overlijden, bezoeken we zijn monumentje in de beukentuin van het crematorium Enschede. We hebben dat indertijd aangelegd om een tastbare herinnering  te houden aan Sjoerd. De eerste jaren bezochten we het plekje ook met Kerst, Pasen, zijn sterfdag en op andere momenten als we daar behoefte aan hadden.
De laatste twee jaar wordt het sleetser. Wellicht komt het doordat het plekje je confronteert met de dood. De dood van Sjoerd. En je kunt je bijna niet voorstellen dat wat in de zwarte urn zit ooit Sjoerd was. Eigenlijk wil je dat ook niet. Liever is hij in je herinnering zoals hij was voor zijn ziekte.

Voor Mert en Ebru is het een gewoonte geworden om er naar toe te gaan als dat op het programma staat. Ze staan even stil bij het plekje, verwijderen wat takjes en zijn even gepast stil. Daarna bekijken ze de andere plekjes, merken op welke zijn verdwenen en welke er nieuw zijn bij gekomen. En gaan over tot de orde van de dag. Als we niet ingrijpen gaan ze tikkertje doen tussen de monumentjes door. Hetgeen natuurlijk meteen wordt afgestraft door opvoedkundig corrigeren onzerzijds. Want dat hoort niet hè?  Maar zou Sjoerd het nu echt zo erg vinden als hij daadwerkelijk door een gaatje naar beneden zou kijken?

Ja. Eigenlijk volmondig ja. Want hij had een hekel aan geschreeuw en lawaai...En daarom toch maar gepaste eerbied voor degenen die niet meer onder ons zijn. Ook, juist, op plekken om te herdenken.

16 oktober 2016

Volle maan en horrorclowns

Soms zijn mooie taferelen maar moeilijk te vangen. Op een verjaardagbijeenkomst sloop ik even naar buiten voor een reden waarvoor je tien jaar geleden nog niet naar buiten hoefde. En ik zag een prachtige volle maan. Helaas liet deze zich niet in volle glorie vangen met mijn smartphone. Toch maar even delen, want het plaatje heeft wel iets. Helemaal in deze tijd van horrorclowns. De entourage paste perfect bij het verschijnen van een killerclown.
Maar helaas...

Bijschrift toevoegen

16 oktober

Lieve Sjoerd. Je zou vandaag 21 jaar zijn geworden. Op deze foto was je nog maar 13. Een paar maanden later waren de lange haren waar je zo trots op was verdwenen. En na iets meer dan een jaar was jij er helemaal niet meer. 16 oktober. Een speciale dag voor altijd.