En daar is het bij gebleven. Helaas voor mijn vader. Ik ben niet het type wat uren op een bord kan staren in afwachting van de zet van je tegenstander. En mijn vader nam de tijd. Vroeger ook al.
Ik haakte dus af.
Nu heeft hij Alzheimer. En gaat steeds meer dingen vergeten en heeft steeds meer moeite om zaken in het juiste perspectief te plaatsen en verliest stukje bij beetje het overzicht in de wereld om hem heen.
Stukje bij beetje, want het is een langzaam proces. In zijn eigen huis is hij nog het meest op zijn gemak en heeft hij dan ook het meeste te koop. Om mijn moeder enigszins te ontlasten heeft mijn zuster een schaakmaatje voor hem gezocht. En zo speelt hij toch nog regelmatig schaak. Met Bart, onze neef die hem speciaal daarvoor opzoekt, verder elke woensdagmiddag op de club en nu met iemand die elke twee a drie weken speciaal voor hem langskomt en een spelletje schaak met hem speelt.
Dit vindt hij leuk. En er is niks op tegen, want schaken scherpt de hersenen. Toch verliest hij veel. Maar voor hem is dat niet zo belangrijk. Hij heeft er lol in en zelfs zodanig dat hij er een stukje over heeft geschreven op zijn weblog.
Klik op het paard en spring naar dit verslagje. Wat hij zelf heeft geschreven. Ook dat kan hij nog.
 |
| Klik en spring naar 'Laat ik het zo zeggen...' |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten