Nu vergeet ik altijd meteen voorfims, maar toen Ebru mij attendeerde op het feit dat we 'nog helemaal niet naar de bioscoop waren geweest papa en de vakantie is al bijna voorbij...' en we samen even de filmagenda bekeken viel ons oog op deze film. En die werd het.
Als je verwacht een drama te gaan zien over erge ziektes en ziekenhuistoestanden dan kom je bedrogen uit. Eigenlijk speelt de ziekte leukemie een ondergeschikte rol. Mike is genezen van zijn leukemie en wil en mag naar huis. Maar zijn moeder is alcoholiste en die laat het afweten. Komt niet opdagen bij gesprekken en vergeet eigenlijk om hem op te halen. Ze krijgt ruzie met jeugdzorg. Mike besluit na verloop van tijd het heft in eigen hand te nemen en loopt weg uit het ziekenhuis. Zijn moeder zit inmiddels in een verslavingskliniek, hetgeen Mike niet weet, en hij komt in een leeg huis. Erg zielig, want natuurlijk is het ook kerst en als hij buiten loopt kijkt hij door alle verlichte ramen en ziet gelukkige gezinnen zonder leukemie, en met moeders, gans eten en de kerstgezelligheid dreunt je tegemoet. Maar niet voor Mike...
Natuurlijk komt alles goed. Dat komt het altijd in zulke films. Over ondeugende jongens met een erg ruwe bolster en een nog blankere pit... Dik Trom, Kruimeltje, Pietje Bell en nu dus Mike.
Niks mis mee, maar met leukemie had het niet zoveel te maken. Ook gaf het een vertekend beeld van deze ziekte. Alsof je als leukemiepatient zomaar door een ziekenhuis kunt zwerven om kattekwaad uit te halen. Alsof je zomaar ijsjes kunt gaan eten met de portier. Alsof je zomaar weer opeens haren hebt.
Zo is het niet. En dat beoogden de filmmakers dus ook niet te laten zien. Wel een klein beetje jammer. Iets meer realiteitszin was goed geweest. Wat rest is een leuke kerstfilm waar menigeen toch wel een paar traantjes om heeft moeten wegpinken, zo zag ik om mij heen. Vooral moeders...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten