… Bij de Bulgaarse grens 2 uren in de rij, bij de Servische grens twee uren en bij de Hongaarse grens 4,5 uur. Orban wil geen vreemdelingen zo blijkt maar weer eens. Nu, twee uur in de nacht, in hotelbedje. Morgen nog een dagje. Dar verloopt zonder moeilijk grensverkeer iig.
 |
| Aardbevingschade |
 |
In Adana de stad ingaan is een onderneming die je niet lichtzinnig op moet nemen. In geen geval met de eigen auto. Die staat veilig achter de poort. Het verkeer hier heeft zijn eigen dynamiek. Lees: de normale verkeersregels gelden, maar eigenlijk ook het recht van de sterkste. De brutaalste en degene die het hardst op de claxon drukt. Daar moet je aan meedoen, en dat is prima, maar als het niet hoeft dan liever niet en pak je de dolmus. Een taxibus die je overal brengt en stopt met handopsteken. Perfect systeem. Voor 40 of 50 cent per persoon. Te betalen aan de chauffeur die het allemaal prima vindt. Soms stopt hij zomaar om met een passerende collega een praatje te maken door het open raampje. Dat het verkeer erachter moet wachten deert niet. Sigaretje erbij achter het stuur is ook geen probleem hier. Ik denk dat het officieel niet mag maar er mag zoveel niet hier. Zoals met vier personen en een baby op een bromfiets, met een kind van twee bedelen langs de oprit van de snelweg, met complete families in de open laadbak van een bestelbus rijden, twee schapen de hele dag in een hok midden in de stad in de brandende zon laten wachten op de slacht enzovoort enzovoort.
Ik vind het altijd leuk om even door de echte winkelstraten van Adana te lopen. Natuurlijk de onvermijdelijke bazaar, maar ook de kleine winkeltjes met one-issue artikelen. Scheerwinkels met scheermessen en scheerkwasten. Die mijn opa ook had. Winkels met gebedskraaltjes en ander reli-artikelen. Heel veel tabakswinkels waar de sigaretten die hier normaal al spotgoedkoop zijn, euro per pakje, nog goedkoper zijn. Je kiest uit een reuzebaal een tabakssoort en je kunt er sigaretten van laten maken.
Verder een winkel waar je van een stuk leer schoenen kunt laten maken. Echt waar, ik heb het nog nooit eerder gezien. Blikslagers, naaiateliers, kussenmakers, telefoonwinkels voor tweedehands meuk, reservebatterijen en schermreparaties, gereedschapswinkeltjes, hengelsportwinkels, wapenwinkels en ik vergeet er vast wat. Geen enkele keten zodat het oorspronkelijk blijft. Ook veel handel in Viagra. Dit wordt openlijk geëtaleerd en te koop aangeboden in verpakkingen met een automerk. Uiteraard slechts de drie populairste: BMW, Audi en Mercedes. Het zal wel kracht uit moeten stralen.
Een winkeltje waar we in eerdere jaren wel eens sportshirtjes voor de kinderen kochten was verdwenen. Ingestort bij de aardbeving. Er restte slechts een ruïne. Omheind vanwege de veiligheid. Maar op 30 cm afstand hangen de nep-shirtjes van de buurwinkel. De zaken gaan door en te triest voor woorden is dat het omheinde stuk nu dient als vuilstort…Een meter plastic flessen en zakken met stinkend afval. Ik werd er akelig van.
Tot slot nog even naar de beroemdste Turks Fruit winkel in Adana: Yeni Ugur. Begonnen als klein winkeltje nu uitgegroeid tot een prachtige zaak. We hebben er flink ingeslagen. De eigenaar zetelt als en echte patriarch in de winkel, regeert over de verkoopsters en begroet alle klanten persoonlijk. Hij houdt van Amerikaanse stijlsymbolen. Er hangt een compleet voorfront van een Chevrolet in de zaak. Geweldig. Turks succesverhaal.
Morgenvroeg vertrekken we. Dit is voorlopig het laatste blogje.
In 2004 waren Fatma en ik hier voor het eerst. Toen nog met Ebru die net een half jaar oud was en door de familie als een soort wereldwonder werd beschouwd. Dit verklaart naar mijn mening nog steeds bepaalde gedragingen van haar. Maar dit terzijde.
In 2004 werden we uitgenodigd door een oom die boven Mersin een zomerhuis in de bergen heeft. Hij vertelde dan hoe hij ons zou ontvangen en weidde vol trots uit over zijn huis met een mooi uitzicht op de vallei.
Elke keer als we kwamen en we hem troffen herhaalde hij de uitnodiging, maar het kwam er nooit van. En toen, een aantal jaren geleden, overleed hij. Nu we hier weer zijn moesten we er dus echt naar toe. Zijn vrouw, tante dus, verwachtte ons en nu kon het. We werden gewaarschuwd dat de weg slecht was, en hoog, met dieptes en afgronden en zandpaden.
Dat viel alleszins mee gelukkig. De route kronkelde zich over 30 kilometer via oude dorpjes naar het plaatsje Findikpinari. De weg was prima, deed niet onder voor een willekeurige Franse bergpas en we genoten van mooie vergezichten. In een stoffig heet dorpje stopten we even bij een kleine supermarkt om voor tante iets te kopen, je komt hier nooit met lege handen. De supermarkt was eigenlijk een slijterij. In de bergen wordt schijnbaar veel gedronken. Het blijft een bijzonder land met elke dag weer bijzondere contrasten.
Tante woont gedurende de zomer in een prachtig groen met geel geschilderd huis wat tegen een helling aangebouwd is. Het balkon/terras rustte op vier palen en bood naar drie kanten een prachtig uitzicht. We werden als vorsten ontvangen. De tafel was gedekt en er was rijst, groenten, vlees, brood en salade. En een reuzefles cola. Uiteraard. Daarna thee met meloen en perziken. En zelf gebakken koekjes.
Na afloop reden we terug naar Mersin Marina. Een jachthaven met winkels en horeca. Modern, Europees en we hadden hier afgesproken met een nicht. Zij wilde ons graag trakteren op een hapje en een drankje. Heel aangenaam. Heel schoon. Of je in Nederland bij een beachclub in een loungeset zit. De Tuborg smaakte prima.
Tot besluit bezochten we het fameuze restaurant Abidin Tantuni. De lekkerste Tantuni van de stad. Zeggen ze. (Een wrap met stukjes vlees en kruiderij en sla)
Weer eten. Gisteren vier maaltijden per dag. Het is maar goed dat hier binnenkort een einde aan komt. De sportschool stuurde al een mail dat ze me misten…
Wordt vervolgd
Even naar de winkel lopen is genoeg om te maken dat het zweet uit elke porie van je lijf komt. Het loopt langs je armen naar beneden. Thuis meteen douchen maar na het afdrogen wil je meteen weer. In de woonkamer zitten met de airco op 20 graden is het enige wat uit te houden is. Voor ons dan als verwende toeristen. Het normale leven hier gaat gewoon door. Dolmuschauffeurs, straat-en wegwerkers, eigenaren van ontelbaren kraampjes en karretjes die slechts beschermd door een afdakje of parasolletje hun spullen verkopen. Gewoon in de lange broek.
De groenteman verderop in de straat krijgt zijn dagelijkse aanvoer. Een ouwe gebutste pickup levert kistjes tomaten, aubergines, snijbonen, meloenen, uien, aardappels, druiven, kersen, komkommers en nog wat af en de groenteman zet het onder een luifeltje neer. Vers. Het zoontje van een jaar of tien maakt alles netjes, ontdoet de aardappels van modderkluiten en haalt de velletjes van de uien. Al snel verschijnen de vrouwen uit de straat. Lange zwarte gewaden ondanks de temperatuur. Iedereen betast en bevoelt de aangevoerde waar en maakt ter plekke de keuze wat de pot gaat schaften die dag. Vlees kun je kopen in de ‘kasap’ er naast, maar er is geen uitgestalde waar te zien. De mensen hier eten niet zoveel vlees meer aangezien dit erg duur is. En het lijkt me ook niet handig om vlees in deze temperatuur over straat de moeten dragen.
De groenteman, overgewicht, ongeschoren, shirt met enorme zweetkringen onder de oksels, zetelt achter zijn weegschaal op een omgekeerd groentekistje en weegt de zakken die de vrouwen hem aangeven. Het maakt hier niet uit. Op een zakjapanner rekent hij uit wat ze moeten betalen. Cash.
Fatma en ik scoren twee volle Jumbotassen met groente en fruit en betalen tien euro omgerekend.
Tomaten zijn hier 10 lira per kilo. 30 cent… Het meest verkochte product en je eet het in variaties bij alle maaltijden. Daarnaast worden er grote hoeveelheden aubergines verkocht. Ze worden nu blijkbaar geoogst. Kleintjes, formaat tennisbal. Ze worden uitgehold en gevuld met rijst en kruiden. Dolmares heet het. Lekker.
Van grote groene bonen wordt samen met tomaat en kruiderij een prutje gemaakt. Yesil fasulye. Met rijst lekker als middageten. Aardappels worden versneden tot frietjes en gebakken in de olijfolie. Mert is er gek op. Met mayo uiteraard.
Door de temperatuur gaan er enorme hoeveelheden water door. We zijn met twee gezinnen en we kopen 12 grote flessen telijk. Uit de kraan moet je hier niet drinken. De vriezer ligt vol met flessen water. Verder Cola. Uiteraard. Met twee gezinnen met pubers… je koopt ze in drie-literflessen en kosten 1,20 euro. Goedkoop.
Na twee dagen Adana gaan we weer terug naar het zomerappartement. Met de auto. Met de airco aan. Naar het strand en het zwembad. Voor het staartje van de vakantie.
Wordt vervolgd.
Op zaterdag stapten we weer in de auto om een paar dagen naar Adana te gaan. Een grote stad hier niet ver vandaan. Hier woont familie en hier zouden we een paar dagen blijven.
Adana is een enorme stad met twee gezichten. De vijfde stad van Turkije met bijna twee miljoen inwoners. Een enorme verzameling flats en er wordt in hoog tempo bijgebouwd. Daarnaast heb je het oude gedeelte. Een wirwar van straatjes, oude vervallen huizen deels nog uit de Ottomaanse tijd, heel veel kleine bedrijvigheid zoals winkeltjes nog met oude ambachten. Geen hoogbouw. In dit stuk wonen nu heel veel, eigenlijk alleen maar, Syrische vluchtelingen. In het straatbeeld veel mensen die vluchtig op straat gaan voor de boodschappen en dan weer snel in hun huizen verdwijnen. De straten zijn vies, echt heel vies. Afval overal, plastic en niemand voelt zich verantwoordelijk lijkt het. Mert vond het een ghetto en zo voelt het ook. In je eigen huis met de airco aan is het dan wel uit te houden. Buiten was het twee dagen dik boven de 40 graden, gisteren zelfs 45 graden.
De eerste avond zijn we naar het enorme stadspark gereden met een dolmus. (Klein ov-busje) het park is schitterend. Strekt zich uit over meerdere kilometers en er zijn kiosken, fonteinen, fitness-units, voetbalveldjes en -kooien en een basketbalkooi. Op het gras onder de bomen bivakkeren hele families, op stoeltjes, picknickkleden vaak met een scooter erbij waar ze soms met vier tegelijk op rijden. Het was weekend en ik heb geen idee of dit elke avond zo is. Ik vrees dat ze er ook een enorme bende van maken, maar ik denk dat het park goed wordt schoongehouden. De parken worden gebruikt waar ze voor bedoeld zijn, dus de echte recreatiefunctie.
Van de mensen hier hoor ik wel dat er een toenemende intolerantie is tegen de vluchtelingen. Turkije als immigratieland met de problemen die daar bijhoren.
Wordt vervolgd
Eenmaal gesetteld voelden we pas hoe moe we eigenlijk waren van de reis. En ook heel fijn: een appartement voor onszelf. Bij ons zelf te gast. Dus met wat minder conventies en plichtplegingen dan de afgelopen dagen. Om te beginnen allemaal een eigen slaapplek. Vooral voor Ebru een verademing dat ze ver uit mijn buurt is ‘s nachts. Ik schijn te snurken al merk ik daar zelf niks van.
‘s Morgens na het ontbijt gaan we lekker zwemmen, daarna heerlijk met een boek op een ligbed en om twaalf uur als het zwembad siësta neemt naar boven en kijken of er enigerlei mate van lunch beschikbaar is. Brood uit het vuistje of een ‘tost’ met Turkse worst. Met curry uit Nederland. Dat dan weer wel. En dan ben je weer moe en ga je even languit. Na de siësta zorgen maken over de avondmaaltijd en beslissen dat er wel iets buiten de deur gegeten kan worden. Of lieve tante boven inviteert ons voor het avondeten. Eigenlijk nog beter.
Na het eten bij zonsonderondergang komt het buitengebeuren tot leven. Om te beginnen komt de vent met de gifspuit. Een tank op de rug en een motor met een blaaspijp die dikke rookwolken uitblaast. Ik neem aan ter verdelging van het ongedierte zoals insecten etc. Het stinkt, dringt door in de ventilatekanalen zodat ook de douche en het toilet op zeven hoog blauw van de rook komen te staan.
Verheven milieugedachten of anderszins bezwaren hebben geen zin. Dus je moet het er maar mee doen en muggen en andere steekbeesten is ook niks.
Als het helemaal donker is komt de boulevard langs het strand tot leven. Primitief, maar nu in ieder geval verhard. Vroeger was het een zandpad. Een paar kilometer kraampjes. Lokale boeren verkopen er hun producten, fruit, aardappels en groente. Goedkoper dan in de supermarkt en er wordt druk verkocht. Logisch want de prijzen zijn flink gestegen in Turkije.
Verder de bekende kraampjes: ijsjes, henna-tattoo, armbandjes, telefoonhoesjes, voetbalshirts, schoenen en slippers, T-shirts, sportbroeken, enz enz enz. Zelfs boekenkramen.
Het is soms verlicht. Soms ook niet. Ondernemers maken hun eigen kraamverlichting op een ouwe autoaccu of simpelweg op de accu van hun telefoon.
De straat is smerig. Een vuilnisbak zoek je soms tevergeefs zodat veel mensen hun troep achteloos weggooien. Afval scheiden is ook toekomstmuziek. Het plastic van de straat en uit vuilnisbakken wordt door jonge jongens verzameld in enorme zakken. Ik denk dat ze er iets voor krijgen. Ontelbare straatkatten bedelen om aandacht en eten.
Er zijn eettentjes. De favoriet van Mert: een spiraalvormige gedraaide aardappel. Gefrituurd en bestrooid met zou en kruiden. Een reuzewokkel op een stokje. Ebru eet graag een gekookte maiskolf. Onder luifeltjes zitten vrouwen ‘gozleme’ te maken. Platte broodjes met aardappelvulling, kaas of spinazie. Heerlijk. Natuurlijk ook hamburgers, pizza en andere import. Sommige restaurantjes nodigen je uit om een biertje aan de kraam te kopen en bij hun te komen eten. Geen tap-vergunning, maar zo kan het wel.
Wordt maar weer vervolgd
 |
| Om een uur of tien was het nog 30 graden |
En toen naar bed. Maar niet nadat het zwembad op de foto werd gezet. Je kunt het namelijk slecht treffen. Eens in de zoveel tijd pompen ze het helemaal leeg, maken het schoon en vullen het weer. Van duurzamere en technisch geavanceerdere oplossingen hebben ze vast wel gehoord maar nog niet ingezet. Deze manier kost een dag of vier… Dus bij pech heb je geen zwembad.
Onze site is een complexje met drie flats in een U en daar tussenin een zwembad. Slechts te gebruiken door de bewoners ban Yapitas-2 zoals onze site heet. Met ligstoelen, douches en badman voor het ordentelijke verloop.
De volgende dag dus meteen lekker zwemmen, verder installeren en later in de middag het onvermijdelijke bezoek aan Forum. Een mall-achtige winkelverzameling die je inmiddels in alle grote Europese steden vindt. We moesten telefoonkaartjes hebben. We hebben allemaal een Turks nummer met een bak data gigabytes.
Natuurlijk weer eten op de fastfoodverdieping waar alle snelle tenten die je maar kunt bedenken zijn gegroepeerd. Kon je hier vier jaar geleden nog voor een euro of twee een compleet menu eten nu is dat niet meer het geval. Een euro of vijf. Nog niet echt veel maar het gevoel van gratis eten is weg.
Wordt maar weer vervolgd. We blijven hier nog wel even.
…naar Alanya waar we kunnen logeren bij een neef van Fatma. We plannen een tussenstop in Antalya waar we ook een afspraak hebben met weer een andere neef. Het ritje naar Antalya verliep prima. Het viel nog niet mee om in zo’n enorme stad een afspraak te maken maar oom stuurde een lokatie bij een borek-tent waar ook zijn thuisbasis is van zijn taxi. Ze hadden elkaar in geen 25 jaar gezien en het was dus een aardig weerzien. We kregen thee en een bord borek. En na een uurtje bijpraten vertrokken we richting Alanya. Daar logeerden we bij weer een andere neef en deze nam ons mee uit eten naar een Kofte- tent. ‘Yusuf-Kofte’. Ik had de keten al vaak voorbij zijn komen onderweg dus ik vond het wel leuk. Lokaal fastfood. En fastfood was het. In de ware zin van het woord. Als je gaat zitten zetten ze meteen schaaltjes met salades neer en een bak brood. Een menukaart of billboards met hetgeen je wil eten is er ook niet. Wel een QR-code op een paal en via je telefoon maak je dan je keuze. Helemaal mooi zou het zijn als dan ook het vervolg zou worden afgehandeld zoals de bestelling en de betaling. Maar dat is nog een brug te ver denk ik. Er lopen een stuk of dertig pubers rond in een oranje bedrijfspolo en die rennen zich de benen uit hun lijf aangestuurd door managers met een stropdas die overigens ook gewoon moeten serveren, bestellingen op moeten nemen en moeten afrekenen.
Het eten is prima. Frietjes, knijpflessen met sausjes en kofte (gehaktballetjes) geserveerd met plat brood.
Saillant detail: het toilet. Ik bespaar je de details maar ik snap de Turkse gewoonte om thuis de schoenen uit te doen maar al te goed. Weerzinwekkend. In een restaurant. In Nederland reden om een zaak meteen te sluiten vermoed ik.
Na dit dineetje het centrum van Alanya in. Alles wat we tot nu toe hebben gezien vind je hier in het kwadraat. Licht, kleuren, geuren, winkels, vreettenten, cafes en testaurants. In de haven enorm opgetuigde en versierde piratenschepen. Prachtig uitgelicht.
Overal de bekende vent op de stoep die je nog net niet naar binnen sleurt. Mert had weer grote plannen met voetbalshirts, maar naar onze indruk vond onze gastheer met maar zozo… hij troonde ons mee naar het echt prachtige kasteel met enorm lange muur bekend van de toeristenplaatjes. Daar moesten we op de foto en nadat we nog wat rondslenterden, te kort en zonde van de gelegenheid volgens Mert en Ebru, togen we naar ons logeeradres. Maar niet nadat we moesten beloven om er de volgende dag nog een paar uurtjes rond te lopen.
En dat deden we. Na het ontbijt reden we naar het centrum en daar liepen we nog wat rond. Om vervolgens de rit naar onze eindbestemming te starten: Mersin. Zes uurtjes rijden langs een aantal prachtige bergpassen waar je ver in de diepte de zee ziet liggen. Echt indrukwekkend met vele haarspeldbochten en kronkelwegen. Dat schiet niet op natuurlijk, maar leuk rijden is het zeker. Ik denk dat ze bezig zijn met een snelweg van Alanya naar Mersin. Overal tunnels, bruggen en snelwegen in aanleg. Ik denk dat het echter nog wel een jaar of tien duurt voordat het gereed is.
Om een uur of acht arriveerden we in ons vakantieappartement in Arpacbahsis. De eindbestemming.
We hadden het voordek tot onze beschikking. Met ligbedden en een zonnedoek. Onderweg krijg je lunch: een kipspies met rijst brood en salades. En uiteraard cay (thee) met een koekje. En de boot ankert vijf keer. Prachtig in een baai waar je heerlijk kunt zwemmen en snorkelen. Het water is glashelder, je kijkt tot op de bodem. Ik hoopte op schildpadden maar die zagen we dit jaar niet. Wel een dolfijn, maar dat was nog in Istanbul. Verder had Ebru nog de opmerking:” Vandaag een tomaatje maar morgen een chocolaatje”. En dat komt wel aardig uit, want we zijn best bruin geworden.
Op de weg terug werden we overvallen door een wilde zee met behoorlijke golven. Op het voordek zeer spectaculair door het opspattende boegwater. Maar soms ging het wel heel hard op en neer. Mert verklaarde later:” Dit was de laatste keer in mijn leven op een boot.”…
Terug in Kas nog even rondlopen en wat drinken. Ondanks de smeekbeden van de familie om nog een dagje langer te blijven besloten we deze etappe in de vakantie op het hoogtepunt te stoppen en de volgende dag na het ontbijt af te reizen naar de volgende ankerplaats: Alanya.
.
Na het ontbijt in de auto naar Kalkan. We hadden ligstoelen gehuurd en parasols dus een dagje vitamine D verzamelen. Genieten van het koele kristalheldere water en van de drankjes vers en koud uit het winkeltje verderop.
Thuis eten en daarna naar Patara-beach om vanaf mooie zandduinen de ‘sunset’ te bewonderen. Helaas was de zon net ‘ge-set’ toen we aankwamen. De weg er naar toe was een steil zandpad met gaten en kuilen en we waren niet de enige. Druk dus. Wel jammer want het had heel mooi kunnen zijn.
Vier jaar geleden waten we te gast bij familie in Kalkan. Een plaats vlakbij Kas, een paar honderd kilometer ten westen van Antalya. Voor mij zijn Kalkan en Kas met stip de mooiste en prettigste plekken in Turkije die ik ken.
Niet in de laatste plaats door de enorm gastvrije ontvangst door de familie. Nicht en haar man zijn beide leraren. Dat is natuurlijk de eerste klik. Ze wonen en werken in Mersin en in de 10 of 12 weken zomervakantie (wat een heerlijkheid) wonen ze bij zijn ouders in een gehucht vlakbij Kalkan. Op een boerderij. Met een geit, een haan en een stuk of twintig kippen. En een kas voor tomatenteelt en in de nazomer olijven.
Ze wonen in een modern appartement met hun twee jonge kinderen. Vier jaar geleden waren we hier ook en hadden we het ook naar onze zin. De kinderen zijn allemaal vier jaar ouder en het weerzien was een feestje. Natuurlijk is er veel gebeurd. Corona en de aardbeving in maart, ze zaten toen zes hoog in hun flat in Mersin. Tot drie keer toe hevige schokken. Gelukkig geen grote schade maar de angst blijft. De eerste maanden “stonden we elke dag ‘aan’ vertelden ze. In het dorp voelen ze zich veilig nu.
We werden verrast door een maaltijd met vers gebakken vis die hij dezelfde ochtend had gevangen. Gebakken in de zelf geperste olijfolie en geserveerd met vers brood en salade. Dat bakken van de vis was geweldig om te zien. Ze zijn van alle moderne gemakken voorzien, maar oma maakte een houtvuur in een zelf gebouwd barbecue-achtige constructie en op een rekje plaatste ze de vispan en bakte de vis. Knapperig en lekker. Gelukkig zijn wij allemaal visliefhebbers.
Na het eten in de auto naar Kalkan. De weg ernaar toe komt van een hoogte en je ziet het stadje in de diepte liggen tegen de hellingen rond een baai in de diepblauwe Middellandse zee. Het stadje is vol leven, ijstenten, de bekende meukwinkels, serieuzere winkels en veel, heel veel horeca. Met westerse muziek, prachtige terrassen met loungesets en veel toeristen. Engelsen, Duitsers en een enkele Nederlander. Het is er schoon, netjes en wat georganiseerder dan je hier elders vaak ziet. Niemand praat je zijn winkel in, niemand roept dat je bij hem moet eten of drinken en dat is een verademing na het turbulente Istanbul.
Een feestje om op een terras te zitten, van je biertje te genieten en te constateren dat het leven mooi kan zijn. Helemaal toen FC-Twente de gelijkmaker scoorde in Zweden. Toen kon ook voor Mert de dag niet meer stuk.
Na het ontbijt reden we weg uit Sile voor de rit naar Pamukkale. Daar wilden we de beroemde kalksteenplateaus bezoeken. En meteen een flink eind op weg naar ons volgende familiebezoek in Kalkan/Kas.
Er valt niet veel over te vertellen. Het hotel was mwah… maar wel met zwembad, ligstoelen, bar en restauranr. Dus even lekker fris zwemmen. Het is hier inmiddels een graadje of 40 dus elke bak water voldoet. Heerlijk gegeten in een restaurant in het dorp en toen ontdekte Mert een winkeltje met de bekende meuk en scoorde een zwembroek van het merk met de bruine ruitjes. Ook die behoefte weer bevredigd.
De volgende ochtend ochtend na het ontbijt naar Pamukkale. Nog heel rustig, geen rij en nog niet zo heeel warm. Wel een dingetje dat de entree voor Turkse mensen omgerekend drie euro bedraagt en voor alle anderen 23 euro. Dat steekt wel wat he? Eigen volk eerst dus. Letterlijk. Ook bij de eet-tentjes boven het zelfde beeld. De prijzen voor Turken zijn een fractie van wat de rest van de toeristen moeten betalen.
Het mocht de pret niet drukken. Het lopen over de kalksteenplateau’s met het stromende water is altijd weer een belevenis. En gelukkig houden ze het mooi in stand. In Nederland zouden er al lang looppaden met leuningen zijn aangebracht en liften voor de minder valide medemens. En hier loop je met honderden tegelijk op je blote voeten over de scherpe richeltjes wat gewoon soms zeer doet. Je schoenen moeten uit in her begin. Het duurt een uurtje voor je boven bent. Dan wat drinken en even rondlopen bij het oude Hierapolis. En weer naar beneden. Instagram en Snapchat moeten alle zeilen bijzetten want er worden een miljoenmiljard selfies gemaakt.
Terug bij de auto snel rijden want in de auto is het aangenamer dan er buiten. En op weg naar ons volgende logeeradres.
Op de vijfde dag na het ontbijt in de auto en rijden naar Sile. Daarvoor moest ik nog even een drogist zien te vinden voor iets wat vergeten was. Ik dacht: Eitje. Ik loop er even heen en meende precies te weten waar er eentje zat. Niet dus. In een steegje vond ik een ‘Market’ en daar kon je betalen met de pin en hadden ze hetgeen ik moest halen. En op de weg terug verdwaalde ik dus bijna… gelukkig had niemand het in de gaten.
Op naar Sile. Een wijk, dorp, stadsdeel aan de overkant van de Bosporus. Een nicht heeft daar een vakantiehuis in een ‘site’. Een complex met meerdere huizen voizien van zwembad, tennisbaan en nog wat voorzieningen. Omheind. Elektrisch hek. En een paradijsje na het drukke Istanbul. Prachtig huis, heel Europees met modern meubilair, boeken in de kast en kunst aan de muur. Een heerlijke loungeset onder een boom in de tuin met uitzicht op zee. Na de thee even naar het centrum van Sile gereden. Een fraaie kustlijn met een burcht/kasteel. Deze was vervallen, zo gaat dat vaker met Middeleeuwse bouwwerken. De regering meende het op te moeten knapoen. Een gedrocht met het uiterlijk van Songebob kwam er voor terug….
Toch een heerlijk plekje aan zee met een leuk vissershaventje. Terrasje zitten. Uiteraard.
Terug in het huis werden we getracteerd op een heerlijke barbecue. Kebab en kip. Met alles wat er bij hoort.
We sliepen op de bovenverdieping met de pui wijdopen zodat er een heerlijke zeewind naar binnen blies. Heerlijk geslapen.
 |
| Spongebob |
Als je op stedentrip bent dan moet je de tijd optimaal benutten. Dus om zeven uur op en om acht uur ontbijt. Op het dakterras van het hotel. Daarna de stad in. Eerst met de tram naar de Galatabrug. Met een Istanbulkaart kost een tramrit 30 cent. Dus zo goed als gratis. En super snel en zeer frequent. Je moet wel staan tussen je zwetende medemens. Want druk… maar dat mag de pret niet drukken.
We gingen vervolgens met de boot naar Kadikoy. Een bekend winkel- en shopgebied. Bekend om de koopjes. En het was zoals ik verwachtte. Veel, heel veel, winkels. Met shirts, schoenen, slippers, tassen, lederwaren en noem maar op. Ook trouwstraten met bruidsatributen, goudstraten met juweliers en kruiden en culinaire straten.
De score: een tas voor Mert, slippers, T-shirts, een telefoonkaart, armbandjes enz enz. Afdingen. Uiteraard. Heel bijzonder dat alles wat in Nederland populair is hier als namaak te koop is. Schoenen. Nike Airforce1 bijvoorbeeld. In alle kleuren. In alle maten. Voor 7 (!) euro. Zeven. In NL over de honderd. Je zou de skikoffer er mee vol pakken. En met de bekende badslippers voor 3 euro, en met overhemden en shirts van de grote merken. En met parfums, Onemilion en Dior Dauvage, Hugo, Chanel 5. Kwantimkorting als je meerdere flesjes koopt…Sokken waar ze mee aan je tafel komen als je wat zit te drinken. Prachtige logootjes en in grootverpakkking. Ook bijna voor niets.
En iedereen trapt er in. Ook al neem je je voor om het dit keer niet te doen. Toch. Weer. Veel.
Aan het eind van de dag naar Ortakoy. Met de tram en bus. Een levendig stukje met straatmuziek en veel levendigheid aan de voet van de Bosporusbrug. Vooral bekend van de Kumpir. Een opengesneden reuzeaardappel die je laat vullen met ingrediënten en dressing naar keuze. Er staan twintig kramen op een rij. Identiek ingericht met identieke ingrediënten. Het personeel doet er alles aan om je te lokken.
 |
| Kumpir |
Er bleek een boot terug te gaan. Zodat we moe en voldaan een half uurtje konden genieten van een fris zeewindje en de ondergaande zon boven Istanbul. Het was prachtig. Maar meer dan genoeg hectiek. En meer dan genoeg geld uitgegeven.
Klaar voor de dag van morgen. En wordt dus weer vervolgd.
Om twee uur mochten we inchecken in ons via booking.com geboekte vier-sterren hotel. De mooiste en oudste wijk van Istanbul is Fatih. Hier staan de wereldberoemde bezienswaardigheden. De Hagia Sopia, de Sultan Ahmet Moskee, die je bijna overal bovenuit ziet torenen met zijn zes minaretten, het Topkapi paleis en natuurlijk de Galatabrug en de ontelbare winkeltjes en restaurantjes.
In dit oude centrum boeken we altijd een hotel. je loopt dan zo overal naar toe of neemt de tram als je wat verder weg wilt.
Het hotel is prima. De kamers wat aan de krappe kant, maar met gedienstig personeel, schoon sanitair, airco, TV etc etc. De auto konden we kwijt op een zogenaamd Otopark om de hoek. Voor veertig euro. Dat stond er dus niet bij op de site van Booking.com... Nou ja je moet wat.
Natuurlijk meteen de stad in. Sfeer proeven en natuurlijk op jacht naar koopjes. En eten uiteraard.
Nou dat eten viel tegen. We streken neer op een mooi terras bij de overdekte bazaar. In Turkije word je nog net niet naar binnen getrokken door het horecapersoneel. Op je gemak een leuke tent uitzoeken lukt bijna niet. Meteen krijg je de menukaart onder je neus. Grote kleurenfoto's laten zien wat je kunt eten. Voordat we afreisden was ik benieuwd naar de prijzen in Turkije. Meestal is het voor ons voordelig om naar landen te gaan met een hoge inflatie. En Turkije heeft een torenhoge inflatie. Een TL is 3 hele eurocenten waard. Dus het lijkt alsof alles goedkoop is. En tot op zekere hoogte klopt dat ook. Een typisch Turks broodje, een simit, bij een kraampje kost 7,50 lira. 0,25 euro. Een flesje water 16 cent, en die koop je veel. Je hebt er altijd wel een in je zak. Een maiskolf, waar de kids gek op zijn 0,66 cent
Een broodje Adana Kebab, met sla en toebehoren kost in een eettent 6 euro. Met z'n vieren een broodje kebab, en allemaal een cola is dus zo een euro of 30. Niet echt heel veel, maar als je het een paar keer per dag doet loopt het wel op. Aan de straat een broodje Kofte met een bekertje Ayran, Turkse drinkyoghurt, 3,80 euro.
Op het eerste terras was de friet lauw en baggervet en het vlees leek op vlees, maar smaakte naar vet en iets anders. De textuur was vlees, maar ik weet het niet. Met flink ketchup ging het wel. Je werd er echter niet echt blij van. Dan is 30 euro wel 30 euro teveel en doet het zeer.
Als je geld gaat pinnen moet je bij elk bedrag dat je uit de muur trekt 8% commissie betalen. Dat is ook iets wat je niet leuk vindt. Dus 100 euro aan Lira's kost je dan 108 euro. En dat is bij iedere pinautomaat hetzelfde. En er zijn veel pinautomaten. Soms wel tien naast elkaar. Het voordeligst is het om euro's mee te nemen en die ter plekke in te wisselen. Maar ja, wie doet dat nog tegenwoordig.
Na dit etensmaal rondlopen en genieten van Istanbul in de avond. De kleurenpracht van de uitgelichte grote Sultan Ahmesmoskee en de Hagia Sophia trekt duizenden bezoekers. Iedereen flaneert rond en je ziet een enorme diversiteit aan mensen. Chinezen en Japanners, heel veel Arabieren en natuurlijk de onvermijdelijke Duitsers en Nederlanders met hun verkeerde broeken en sokken en sandalen.
Nog even plannen maken voor de volgende dag en toen heerlijk slapen.
- Wordt vervolgd ---
 |
| Simit |
Voor wie mijn blogjes uit eerdere jaren heeft gelezen zal het ook wel bekend zijn, maar voor ons is het zeker altijd weer het feest der herkenning als we met de auto op vakantie naar Turkije gaan.
Dit is de vierde keer. En je moet weten dat:
 |
| In de cirkel ... |
Voor wie het leuk vindt: vanaf vandaag regelmatig een update over onze komende vakantie in Turkije.
Nu: 22:46 uur liggen we in een logement wat optimistisch met de naam hotel wordt aangeduid. Maar: de douche werkt en de airco ook. De receptie-mevrouw is van een andere planeet denk ik. Iets met aliens die niet zo aardig zijn. ‘No kitchen no breakfast’ gaf ze te kennen…
Morgen meer. Nu eerst slapen. De kamer ruikt naar rook en ik voel iets kriebelen. Het laken lijkt schoon. Dat dan weer wel.
Slapen nu. We hebben er 1400 kilometer opzitten.
In navolging van het vorige verhaal moet het staartje van de vakantie nog even worden beschreven.
Het was weer geen kwispelend staartje. Ik vreesde al voor verkeersdrukte en dat kwam ook wel uit. Na een half uurtje rustig over een rustige Kroatische snelweg te hebben gereden begon er een file richting de grens. De grens met Slovenië dus. We hadden al gehoord dat er druk werd gecontroleerd bij de grens, dus we zetten ons maar schrap voor een uurtje of twee 'stockender Verkehr'...
En dat kwam ook wel uit. Veel teruggaand vakantieverkeer gecombineerd met een paar wegversmallingen en een erg nauwe grensovergang op een smalle weg. Gelukkig hadden we alle papieren in orde en we mochten doorrijden.
Het volgende obstakel was de Karawankentunnel. De grens Slovenië met Oostenrijk. Een nauwe tunnel met slechts twee rijstroken. Hier hebben we bijna twee uur in de rij gestaan. Mert ging zich vervelen en begon contact te zoeken met lotgenoten op achterbanken van andere auto's. En zowaar... er ontstond een bijna heuse autobaan romance met een mooie blonde jongedame achterin een auto die lange tijd naast ons reed in de file. Zwaaien, roepen en uiteindelijk wilde hij zijn telefoonnummer uitwisselen, maar dat liep mis. De wegen scheidden... Ze gingen net iets sneller dan wij in de rechterrij.
Oostenrijk ging vlekkeloos. Ook bij de grens geen gedoe. Bij de Duitse grens wel een enorm strenge controle. Ze hadden een heel kampement ingericht met veel politievolk. Willekeurig werden auto's uit de rij gehaald en in zo'n tent gedirigeerd. Wij mochten doorrijden.
Richting Munchen werd de lucht inktzwart en het duurde niet lang of het begon te gieten. En niet zo'n beetje, maar een soort wolkbreuk. Je kon niet verder kijken dan de acterlichten van je voorligger. Het verkeer stopte bijna volledig. Best wel eng, ook omdat het behoorlijk druk was. Het is die dag ook niet meer droog geworden. Als overnachtingscamping had ik camping Bauer-Keller uitgekozen bij Greding, na Munchen en voor Nurnberg. Een camping puur gericht op overnachters. Je zet je auto met caravan neer, koppelt niet af, draait de pootjes uit, sluit de stroom aan en gaat lekker eten in het restaurant of wat drinken in de Bierstube. We kwamen er in de stromende regen aan en het was al behoorlijk vol. Ik moest op een stukje gras gaan staan achteraan de rij. Maar door de natte bende draaide ik daar vast. Met de grootst mogelijke moeite en modderfonteinen kwam ik weer los en besloot een andere plek op grind te zoeken en dat lukte. Toen lekker eten en slapen. De caravan stond zo scheef als het maar kon en dat was wel een bijzondere gewaarwording.
Verder maar weer richting Hamm. Daar zouden we Ebru afzetten. Zij had nog een extra weekje in het verschiet bij een vriendin en haar ouders op de camping in het Sauerland.. En na een voorspoedige rit troffen we elkaar daar bij een tankstation en een dik uur later draaiden we hier in Enschede de straat in.
We kijken terug op een heerlijke, zonnige en relaxte vakantie. Inmiddels staat de caravan alweer op stal bij de boer. Fris gewassen en gepoetst.
En volgend jaar... We zien wel. Het zijn tenslotte rare tijden. Niet te ver vooruitkijken dus.
Vrijdagavond 6 augustus. Zeven uur. Het eten is net op en we maken plannen voor de volgende dag. Omdat het de laatste dag is gaan we nog een keer lekker uit eten en de kinderen mogen kiezen waar. Hier komen ze nog niet zo een twee drie uit. Ze willen ook nog wat dingen kopen. Flauwekuldingen. Een groot popit drukding en een omdraaibare inktvisknuffel. Helemaal in. De shops hangen er mee vol.
Zelf wil ik nog een jaarvoorraad olijfolie kopen en Mert wil eigenlijk nog wel een tattoo. Zo'n airbrush. Hij heeft er al een, maar eigenlijk moet die opnieuw vindt hij.
We zien het het wel morgen. Het wordt Umag waarschijnlijk. Zo spreken we af en we willen nu nog een keer minigolfen.
Opeens vraagt Mert:" Papa wat is eigenlijk de datum vandaag." "5 Augustus denk ik" zeg ik, en het boeit me eigenlijk niet zo. Op vakantie sta je er eigenlijk niet eens zo bij stil welke dag het is, laat staan de datum.
"Nee zegt hij... ik zie dat het 6 augustus is. We hebben toch tot 7 augustus geboekt?" Er begint iets door te dringen... Als het nu 6 augustus is dan moeten we morgen... Het zal toch niet. We hadden toch tot zondag geboekt... Ik duik de auto en en zoek de boekingspapieren. En... ja hoor. Tot 7 augustus en dat is morgen.
Dat is even een koude douche. Zeker vanwege het mislopen van de laatste dag hier, maar ook dat we de volgende dag voor tien uur van de camping af moeten. En dat we nog niets, maar dan ook helemaal nog niets hebben ingepakt, afgebroken etc etc. Dat wordt een uitdaging. Het verwerken van een nieuwe werkelijkheid en met spoed de zaak afbreken en inpakken. Luifel afbreken, grondtapijten schoonmaken en opvouwen, alles afkoppelen, en ... Nou ja een hoop werk. Gelukkig is het droog en er dreigt ook geen onweer, en dat vergemakkelijkt zaak wel. Binnen een twee uur hebben we alles aan kant en ingepakt wat ingepakt moet worden. We besluiten om na het uitchecken om zeven uur uur te gaan rijden. Dus de wekker gaat om zes uur. Eigenlijk moeten er nog wel wat broodjes en andere dingen voor onderweg worden gekocht. Dat kan. Het winkeltje is om zeven uur open en ik moet toch nog uitchecken en betalen. Gelukkig had ik die middag al getankt en een autobaanvignet voor Slovenië gescoord.
En het lukt. We zijn op tijd wakker. Koffie zetten, haspel oprollen, pootjes indraaien, aankoppelen en weg. Parkeren bij de receptie. Ik ga betalen en Fatma maakt de laatste Kuna's op aan een voorraad broodjes en drinken. En om tien voor acht rijden we de camping af.
Een beetje weemoedig dat wel. En ik vrees voor het verkeer. Zaterdag is wisseldag op veel campings en volgens de ANBW zou het druk worden.
- wordt vervolgd -
In elke vakantie is er een moment waarop hardop iemand te kennen geeft dat hij of zij bezig is met de terugreis. Vaak is dat een huishoudelijke mededeling, zo van: "We moeten wel even de koelkast leegmaken voor we terug gaan", of "Voor we naar Nederland gaan moeten we wel alle Kuna's opmaken", of "Ik denk dat ik alle opblaasattributen vandaag maar vast in ga pakken, ze doen er toch niets mee" of "Voor wie moeten we allemaal iets meenemen?", of "Ik ga vandaag de laatste keer wassen", of ...
En ik wil dat niet dit jaar. Andere jaren vind ik het altijd wel weer fijn om naar Nederland te gaan, maar dit jaar eigenlijk niet. Ik hou van de zee en het strand. Het geluid van de branding. De reuring hier op de camping met het komen en gaan van kampeerders. Het dikke boek wat nog lang niet uit is en wat in Nederland, ik weet het nu al, gewoon weer in de kast komt en gaat liggen wachten op de volgende caravanvakantie. Het tot 's avonds laat gewoon in je shirtje en zwembroek voor de caravan zitten of op het terras van de camping omdat het nooit zodanig afkoelt dat je iets aan wilt trekken. Het slapen in de caravan met alle ramen wijd open en het dan nog warm hebben. En dan 's nachts de zee horen. En krekels ook. Heel veel krekels.
De midgetgolf-competitie die ik doe met Mert. Bijna elke dag een potje doen en om en om winnen we. Heerlijk. Als we klaar zijn gaan we op het terras zitten en krijgt hij een grote cola en ik een grote iets anders. 's Avonds aan zee op de camping genieten van de optredende bands. Hopen dat je een plekje kunt veroveren op het terras zodat je lekker een drankje kunt nemen. En anders teleurgesteld op een muurtje moeten zitten, omdat het te druk is.
De hagedissen die op de hele camping onder je voeten vandaan schieten, maar zich bijna niet laten fotograferen. Behalve vandaag toen er eentje uit de boom op de luifel viel.
De ritjes met de auto voor de boodschappen of een tochtje ergens naar toe als Ebru steevast keihard Jannes opzet met Zweven naar het geluk.
Maar ook de onweersbuien die bijna elke dag wel dreigen en soms losgaan. En de rustige ochtenden met je kopje koffie als het nog niet zo warm is en de pubers nog levenloos in hun bed liggen, hetgeen soms wel tot half een duurt.
De campinglunches met vers brood wat je aan tafel snijdt, met altijd wat lekkers. Soms gewoon gezonde tomaten of komkommers, maar ook een blikje tonijn of een blikje sardientjes wat je met zo'n sleuteltje open moet draaien en waar je voor moet oppassen dat je jezelf niet in de vingers snijdt.
Het eten in de geweldige stadjes. De inktvis en de scampi's. Het koele bier daarbij. De ijsjes bij de ijscotenten met heerlijk ijs in duizend smaken.
Nee, ik wil nog niet terug naar Nederland. Maar de buitenkoelkast heeft Fatma vanmiddag al schoon gemaakt en eigenlijk mocht daar niks meer in.... En het luchtbed en de grote zwemband zijn al opgeruimd. En ik heb ook al cadeautjes ingeslagen voor deze en gene in Nederland. En de Kuna's... Geen idee. Het is net monopolygeld. Ik koop er wel olijfolie voor, want op elke straathoek en langs de weg staan om de paar honderd meter kraampjes waar je dit kunt kopen. De streek hier is bekend om de olijventeelt.
Gelukkig hebben we nog twee hele dagen voordat we gaan. What the f*ck...
Drie jaar gelden hebben we het nog kunnen voorkomen, maar dit jaar moest het echt: een dagje naar aquapark Istralandia. Volgens de reclame het een na grootste waterpark van Kroatië en wervende folders maken je lekker met superglijbanen, zwembaden, whirlpools en wat niet al.
Op de camping bij de receptie koop je je ticket alvast. 'Skip the que'. En dat sprak mij wel aan. Ik haat wachtrijen en al helemaal voor dingen waar ik eigenlijk helemaal niet naar toe wil. Zoals Istralandia.
's Morgens om tien uur gaat het spektakel open en dan mag je met een full-ticket de hele dag tot zes uur blijven. Vooruit maar dan, ware het niet dat om half tien de lucht op de camping inktzwart werd, gepaard gaand met een onheilspellend gerommel. Toch nog maar even wachten dus, maar het bleek, zoals zo vaak hier, loos alarm. Het dreef over en we stapten om half elf in de auto.
Je komt aan bij een enorm parkeerterrein, met ruimte voor vele touringcars. Oh jee. Geelgeheste jongens wijzen je een parkeerplek. En oh wonder: dat kost nu eens niets extra's.
Je voucher wissel je in bij een aparte kassa zodat je inderdaad de rij skipt en in ruil daar voor krijg je vier tickets en je kunt meteen ligstoelen reserveren met een parasol. Of een overdekte partytent, of een overdekte picknickbank. Natuurlijk kun je ook coldturkey op je badlaken op het gras. Maar daar was geen denken aan. Ik heb graag een beetje comfort.
Het moet gezegd: het was een belevenis. Echt een prachtig aangelegd park met drie of vier enorme glijbaanstellages van het kaliber die mij meteen deden besluiten: nu niet en nooit niet. Maar de kids natuurlijk wel. Die hadden in een oogopslag door waar ze moesten zijn en waren verdwenen. Ikzelf installeerde me met boekje op een ligbed. Parasol open en de hele dag voor me aan een heerlijk koel zwembad. Het enige was dat de inktzwarte lucht nog steeds dreigend aanwezig was en maar heel langzaam verdween. In de loop van de dag zagen we ook wat lichtflitsen en hoorden we gerommel. Maar ik denk dat de goden ons gunstig gezind waren. Het bleef droog. En zonnig ook nog.
Voor de innerlijke mens was voldoende aandacht. Kraampjes met hamburgers, kraampjes met fish'n chips, kraampjes met complete menu's enz enz. Ik waagde het om een kopje koffie te gaan halen. Een cappuccino please. Large or small sir? Large please. En toen kreeg ik een minikartonnetje koffie. Ik vroeg wat verbouwereerd wat dan de size was van een small one. The same cup sir, but half... Tja het moet uit de lengte of uit de breedte dus.
Het was wel druk, maar niet overdreven druk. Heel veel Nederlanders. Het stereotype beeld. Vader met een rugzak en een buikje, moeder met een grote jumbotas en haar hippe jurkje en dito slippers en twee tieners op kekke badslippers, want dat is, hoe is het mogelijk, helemaal in. De tieners worden ingesmeerd, tenminste de jongens. De meiden doen het zelf. En dan verdwijnen ze in het park.
Na een uurtje waren die van ons weer terug. Ze hadden al wel een attractie gehad... Ja zo gaat dat. Wachttijden van een half uur of langer. Maar daar hoorde ik ze niet over mopperen. Het is natuurlijk wel geweldig voor ze. Normaal gesproken zijn wij geen pretpark liefhebbers dus in dat opzicht komen ze ook wel wat tekort bij ons. Dus dit was wel het ultieme uitje voor ze. In de uren die volgden las ik mijn boek, zwom verkoelende baantjes in het zwembad en verschenen de kids soms even om hun enthousiaste verhalen te vertellen..
Tussen de middag ook nog eten daar. Hamburgers en cola met friet. De friet was hard en droog en de hamburgers vet en de cola lauw. Dat was wel weer jammer. Maar vooruit maar. Je kunt ook geen haute cuisine verwachten natuurlijk.
Om vijf uur hadden we het wel gezien. En wij niet alleen. Het park liep langzaam leeg. Ik denk dat we het allemaal op onze eigen manier een geslaagde dag vonden.
Als we op vakantie gaan naar een nieuw gebied koop ik altijd een boekje. Een gidsje. Vaak bij de ANWB. In mijn kast staan er een stuk of 20. De oudsten zijn nog van mijn ouders. De gidsjes bieden je veel informatie. Natuurlijk is ook alles wel op het internet te vinden, maar zo'n gidsje bladert lekker weg en stuurt je soms richtingen op die je zelf niet zo snel bedenkt.
Dit jaar ontdekte ik in de gids 'De Kroatische kust' dat er in Kroatië heel veel grotten te vinden zijn. En als er op mijn vakantieadres ergens een grot is die toegankelijk is dan wil ik daar wel heen. Ik hou van de geheimzinnigheid en ben altijd benieuwd hoe diep en hoe groot en hoe... enz.
Vlakbij de camping zijn dus de Grottes Baredine. Niet bijzonder groot, maar vlakbij. Dus we reden er naar toe rond een uurtje of twee. Het heetst van de dag weliswaar, maar ik weet dat het diep onder de grond, grotdiepte, goed toeven is. Bij de parkeerplaats bleek ook een heus tractormuseum te zijn. Maar daar kreeg ik niemand mee naar toe. Bij de kassa van de grot stond een rij. Mensen met mondkapjes. Het bleek dat je kaartjes kon kopen, maar dat de wachttijd anderhalf uur zou zijn. Ik liet me niet kennen en betoogde dat het heus 'echt de moeite waard zou zijn jongens'. Natuurlijk was er naast de kassa een buffet met friet en worst en andere dingen die de wachttijd zouden helpen te overleven. En het tractormuseum natuurlijk, maar nee, nog steeds niet. "Papa! Ik ga toch niet in een f**king tractormuseum..." Ok ok dan niet.
Toen we aan de beurt waren, de rondleiding in het Duits, gingen we dan eindelijk naar beneden. Nee, niet met een lift, maar met een trap. En, het moet gezegd: ze luisterden vol overgave en het waren echt mooie grotten. Vier plateau's, steeds dieper naar beneden. Over steeds steilere trappetjes. Vochtig en kil en glad. Mooie stalagtieten en stalagmieten in alle denkbare groottes. Mooi uitgelicht natuurlijk. Zoals het hoort te zijn in een druipsteengrot.
Beneden aangekomen was er een bassin en daar zwommen twee Proteus Anguinius Laurenti, olmen kortom. Een soort salamander van ongeveer 30 cm die duizenden jaren in de grotten heeft geleefd en zich heeft geëvolueerd tot een wit beest zonder pigment en zonder ogen. Want die heeft hij niet nodig in het donker. Heel bijzonder. Er waren er nog meer, maar die liepen los zei de gids.
En toen was het afgelopen en moesten we weer helemaal naar boven. Geen lift. Dat was wel even afzien.
Natuurlijk nog even langs de ook hier aanwezige souvenir-kraampjes en nee, nog steeds niet naar het tractormuseum. Daar ga ik dan misschien wel een keer alleen naar toe. Of misschien ook wel niet.
Een geslaagd dagje uit.
Meestal doen we de ene dag een dagje camping-life en de andere dag een tochtje. Vaak een bezoek aan een van de prachtige stadjes aan de kust van Istrië. Vlak bij de camping ligt het stadje Novigrad. Natuurlijk goed te doen met de auto, maar... er rijdt ook een treintje. Een soort toeristische Thomas de Trein van de camping naar het centrum van Novigrad. Bij de receptie hangt een heuse dienstregeling en hoe later op de dag hoe frequenter het treintje rijdt. Vanaf vijf uur elke half uur, en ook elk half uur weer terug naar de camping.
De voordelen? Niet of nauwelijks. Je bespaart parkeergeld, maar dat valt hier nog wel mee. Verder kan ik ze niet bedenken. Je betaalt heen en weer 16 euro en het is maar afwachten of je een plekje krijgt. Het is dringen bij de halte. En het slechtste in de mens komt dan boven. Een beetje gedrag van de bekende handdoek op de stoel bij het zwembad 's morgens om zeven uur. Ikzelf krijg dan bijna een hekel aan mijn medemens. Eenmaal gezeten op een houten bank, vijfde klasse of zoiets, komt er een bevallige jongedame kaartjes verkopen en haar vader of opa rijdt de trein de camping af. En schommelend en hotsend kom je na een minuut of twintig in Novpirad aan.
Novigrad is een leuke kustplaats. Met een oude vestingmuur en een mooi opgeknapt centrum. Veel van die stadjes in Istrië hebben onmiskenbare Italiaanse invloeden. De streek is lang in handen geweest van Venetiaanse vorsten. Verder een haventje. Vuurtoren. Kerkje. Parkje. Marktplein. Veel horeca en heel veel toeristenwinkels. Dat wil zeggen de bekende shops met sportshirtjes, parfums, olijfolie (plaatselijke specialiteit), souvenirs etc etc. Kraampjes waar je jezelf kunt laten tekenen, kraampjes waar je een henna-tattoo kunt laten zetten en veel snoepkramen en winkels. Iedere toerist kent het. Om te beginnen trek je maar eens duizend Kuna's uit de muur. Want als je in zo'n plaatsje bent kost dat ijsjes, flesjes water, souvenirs, terrasjes en natuurlijk lekker uit eten op een mooie plek op een mooi terras. Waar je heerlijk kunt zitten en om je heen kunt kijken. Van dat geslenter wordt je immers moe en dorstig.
Je eet hier heel lekker voor een acceptabele prijs. Vooral de visgerechten zijn heel populair. Veel garnalen, scampi's, inktvis in diverse bereidingsvormen, sardines, kreeften, dorades enzovoort. Vaak gebakken of gegrilled. Maar ook voor de pizza's en pasta's kun je hier prima terecht. Met een beetje geluk krijg je van de ober als je afgerekend hebt een slokje van het huis aangeboden. Vaak de zelfgestookte slivovitsj.
Het hoogtepunt (niet voor mij) van een bezoek aan Novigrad is de 50 Kuna-shop. Voor dit bedrag is dan alles te koop. Zonnebrillen, shirts, zwemkleding en heel veel rommel wat je anders nooit zou kopen. Nep-earpods, nep-JBLs, laserpennen en zelfs nep schietpistolen.
Gelukkig moesten we de trein halen, dus we hadden niet al te veel tijd voor deze mini-bazaar Turkse stijl.
Eenmaal in de trein gezeten bleek het de verkeerde te zijn. Vlug eruit en naar de andere. Vloekend en tierend. En natuurlijk stoot je dan je hoofd wat je humeur er niet beter op maakt. Nie wieder.
Buikje vol en schommelend naar de camping terug. En de volgende keer gewoon weer met de auto.
Zoals elke kampwinkel op elke camping wordt je ook hier vakkundig opgelicht door idiote prijzen. In Kroatië hebben we geen euro, maar de lokale munt: de Kuna. Een enkele Kuna is iets meer dan 13 cent.
Een eenvoudig omrekensommetje is er niet. Tien Kuna is dus 1,30 euro en 100 Kuna enzovoort. Een brood, model stokbrood maar dan heel anders, dikker en korter, kost 6 Kuna in het winkeltje. Hetgeen 80 centen is. Bijna dan. En voor de rest zijn het Nederlandse prijzen en en nog wat meer. Voor de grote boodschappen gaan we naar Umag, daar is een Lidl. Feest. Een Lidl. Exact de Lidls die je in Nederland ook hebt. Met omgerekend dezelfde prijzen. Dus dat is goed te doen.
Ze hebben daar wel twintig soorten bier. Alles in blik. Ze hebben hier geen krattencultuur. En als het warm is smaakt elk biertje lekker hoor. Bij de kassa staat een koeling en daar koop je de blikjes koud.
Toch loop ik elke ochtend even naar de kampwinkel. De camping is groot, dus heen en terug precies een ommetje van 20 minuten. En voor je ontbijt is zo'n vers brood wel lekker. Met de lokale jam en een kopje Nespresso.
Dan pakken degenen die wakker zijn hun zwemspullen en lopen we naar het zwembad. De camping heeft er twee. Eentje aan het strand. Met zout water. En een gewoon zwembad wat gloedjenieuw is. Er staan ligstoelen en daarop kun je je de hele dag installeren. Er komt dan een vent met een kassa en die verkoopt je dan een kaartje waarmee je recht hebt op twee stoelen en een parasol. En die laatste heb je nodig, want het is er warm. Het zwembad geeft wel even verkoeling, maar eigenlijk vind ik het te druk. Ook gezien corona etc. Het is een soort mierenhoop van natte mensen en kleine kinderen.
Als we verder geen dingen gaan ondernemen verhuis ik later op de dag na de lunch naar het strand. Het woord strand is wel eufemistisch. Zandstranden kent Istrië eigenlijk niet. Hier is het grind en rotsen zodat je waterschoenen aan moet. Het water is heerlijk koel en glashelder en je kunt er leuk snorkelen. Kinderen zijn de hele dag op jacht naar krabbetjes en visjes.
Ook hier is het druk. Erg druk. Als je je ogen dicht doet hoor je natuurlijk de branding, maar je hoort vooral geschreeuw van kinderen. En hun moeders. In alle talen, maar vooral Duits en Nederlands. Je ruikt de zee, maar ook Niveau en l' Oreal.
Het is massatoerisme. In het water drijft een gigantisch opblaaskussen. Je mag daar op. Na betaling uiteraard. En je krijgt dan een zwemvest aan want het ding is echt groot en je ziet niet wat er aan de achterkant gebeurt.
Ook kun je waterfietsen huren, supboards, speedboten en je kunt waterskiën. Ook zijn er tennisbanen, tafeltennistafels, beachvolleybalvelden en een midgetgolfbaan.
Echt leuk zijn de elektrische stepjes die je kunt huren. Veel mensen hebben ze trouwens standaard in hun caravan of camper. En ik snap dat wel. Als je even naar het winkeltje wilt ben je zo 20 minuten kwijt. En de achterste delen van de camping zijn behoorlijk ver van het strand verwijderd.
- morgen verder -
Natuurlijk zijn er 1001 dingen die maken dat kamperen voor de een een jaarlijks terugkerend feestje is en voor de ander een terugkeer naar een primitief bestaan waar je toch nooit vrijwillig voor gaat kiezen.
En inderdaad. Dat klopt. Mocht je van 5-sterren vakanties houden met elke dag een lopend buffet waar je van 's morgens vroeg tot 's avonds laat jezelf kunt bedienen inclusief vijf zwembaden met waterglijbanen en elke avond vertier, dan is de kans groot dat je op een camping minder kunt aarden.
Ik zelf heb vroeger wel gekampeerd op natuurcampings waar niet eens een toilet aanwezig was. Je ging met een schepje het bos in en dat was dat. Een boer zette een watertank bij de ingang, dus water was voorhanden, maar dat was dan ook dat.
Deze camping echter wordt gekwalificeerd met vier hele sterren. Dat wil zeggen dat er een mooi laag gebouw dienst doet als receptie welke je slechts kunt bereiken na het passeren van een slagboom. Jouw kenteken staat ergens geregistreerd dus de paal gaat vanzelf omhoog. Hoe welkom wil je je voelen. Je parkeert dan je combinatie en gaat je aanmelden. Fruitige jongedames in een lichtgroen polootje voorzien van het Aminess Maravea logo heten je welkom en wijzen je plaats. Je krijgt een pakket reclamefolders mee van bezienswaardigheden in de omgeving en een viertal groene armbandjes welke je via elektronische leesogen toegang bieden tot zwembad en douche. Ook kun je met die armband betalingen doen op de terrassen aan het zwembad, de restaurants, de winkel en de ijstentjes. Hoe verneukeratief. De rekening betaal je dan bij het uitchecken. Ik begin er maar niet aan, maar de kinderen hebben al een paar keer een ijsje weten te scoren op deze manier.
De camping is groot. Heel groot. De plaatsen zijn gerangschikt naar duurte via een kleurenschaal op de plattegrond. Ondefinieerbare plaatsen in een soort dennenbos zijn het goedkoopst. De Comfort-zone heet dat op de plattegrond. Niet online te boeken. Er staan vooral mensen uit Kroatië en Slovenië met een seizoen plek en ik denk ook dat er meerjarenplekjes bij zijn gezien de leeftijd van een groot aantal van de caravans die daar staan. Geweldig oude Adria's en Tabberts nog uit de jaren 70. Of ze nog mobiel zijn weet ik niet, maar ze doen dienst en beiden onderdak aan hele families die er enorme bouwwerken omheen hebben gemaakt zodat iedereen kan zitten, eten en slapen. De dagen worden dan aan zee doorgebracht.
Daarna komen de Standard, Comfort, Premium, Premium Mare en Luxury Mare. Allemaal omheind met een heggetje, met een kraantje en een stroompaal. De mooiste plekken liggen allemaal direct aan zee. Je loopt van je caravan zo het strand of zwembad in. Die plekken hebben ook een eigen douche zodat je het vuil van het plebs direct van je af kunt spoelen. Vooral exorbitant grote campers met trailers met scooters of motorfietsen staan hier. Duitsers vooral. Het zal niet verbazen.
Tenslotte zijn er op het park nog drie area's met mobile homes. Eigenlijk een soort enclaves, want ze hebben eigen zwembaden en de toegangswegen zijn met aparte slagbomen afgegrendeld.
Echt onvervalst massatoerisme dus hier. Goed geregeld. Schoon. Diverse sanitairgebouwen die meerdere keren per dag worden schoongemaakt.
Er is een kampwinkel voor de dagelijkse boodschappen en veel horeca aan het strand.
- wordt weer vervolgd -
Natuurlijk is de laatste zin uit het vorige blogje een beetje gechargeerd. Pootjes uitdraaien en klaar. Hahahaha. Ging het maar zo. En als ik zo rondkijk hier dan is dat gelukkig bij niemand het geval. In de eerste plaats moet je met een caravan beslissen of hij links, rechts, achter of andersom op de plaats moet. De volgende factoren spelen hierbij een rol: in de eerste plaats de zon natuurlijk. Waar komt hij op en waar gaat hij onder. In Nederland van belang, maar in een warm land nog meer aangezien je die zon juist zoveel mogelijk niet wilt daar waar je zit en eet. En daarmee de tweede factor die je mee moet nemen waar je de caravan neerzet: de schaduw. Want als je boft heb je een boom op je plek, of misschien wel twee. En als je geen boom hebt moet je het doen met de schaduw van de caravan zelf. En die schaduw wil je wel daar waar je zit en eet.
Ook van belang is het gemak waarmee je de caravan op de gewenste plek kunt krijgen en tenslotte met de vooruitziende blik bekijken hoe je over twee of drie weken weer van de plek afdraait.
Met vier personen die allemaal iets vinden voorwaar geen sinecure, maar we zijn er zoals altijd uit gekomen. Ik reed de caravan op de plek zover als het mogelijk was. Achteruit manoeuvreren met zo'n ding kan ik niet en ga ik ook nooit leren. Hij schaart altijd de verkeerde kant op bij mij. En toen had ik mezelf bijna vastgereden tussen een heg, een boom en een muur. Hahaha. Uiteindelijk kwam dit ook weer goed en Mert en Ebru konden gaan draaien aan de pootjes.
Nadat de caravan waterpas is gezet uiteraard, want met een scheve caravan valt overdag wel te leven, maar 's nachts niet. De een rolt dan naar de ander toe of je hoofd ligt lager dan je voeten. Jaja het valt allemaal niet mee. Het is en blijft een hele kunst dat kamperen. Misschien ga ik wel eens cursussen geven.
Toen de caravan stond, waterpas en al, en de stoelen en tafels eruit waren gehaald en in een idyllisch zitje onder de boom waren gegroepeerd, ja de boom die schaduw gaf, en we wat te drinken hadden gepakt begon het er op te lijken. Na ampel beraad besloten we de voortent slechts in gestripte vorm op te zetten. Dat wil zeggen alleen het frame met het dak. Zodat we een luifel hadden. In dit klimaat kan dat wel, want we hadden de caravan met de achterkant in de wind gezet. Bij onweersgeweld wat hier altijd van zee komt staan we dan mooi uit de wind. Als de wind van de andere kant komt dan wordt het anders, maar dat zien we dan wel weer. Ik heb ook stormbanden bij me. En bovendien vangt de idioot grote camper van de buurman het meeste dan wel op. Hoop ik...
Luifeltje opzetten dus. Spijkerharingen met een vette klauwhamer in de rotsgrond slaan. Kastje voor de proviand in elkaar zetten (een ingewikkeld ding, lichtgewicht, met buizen, in een draagtas, ideaal voor het insectenvrij opbergen, met een rits, van de chips, pindakaas, brood en alle aanverwante vreterij wat je meeneemt en aanschaft ter plekke), tafeltje voor mijn Nesressoapparaat en waterkoker (een iets minder ingewikkeld ding met een scharend buizensysteem met aluminium latten, ook lichtgwicht), het neerleggen van het blauwe gaatjestapijt om ook op blote voeten de caravan uit te kunnen lopen zonder je een fakir te voelen op al dat grind hier, het neerleggen van het tweede blauwe gaatjestapijt, onlangs gescoord bij de Action voor 9,95 euro, waar die andere bij Obelink 80 euro moest kosten een paar jaar geleden, onder de eethoek onder de boom.
Watertank vullen, viersterren camping, dus watertappunt bij de plek, de stroomkabel aansluiten zodat de koelkasten gaan draaien en... het vullen van het chemische toilet. Belangrijk. Overdag verboden, 's nachts beschikbaar voor de kleine bah.
Om het af te maken de feestverlichting van de Action ophangen om de stemming er helemaal in te brengen. Helaas witte lampjes, geen gekleurde.
En dit is nog niet alles, maar voor nu even genoeg.
- wordt dus vervolgd -
 |
| De feestverlichting in werking |
Hoe vriendelijk ook het Oostenrijkse campinkje was, de eindbestemming was nog niet bereikt op die zonnige donderdagochtend 22 juli om half acht toen we door het reiswekkertje werden gewekt. Er stond nog 390 kilometer op de planning, waaronder de beruchte Karawankentunnel, de grensovergang tussen Oostenrijk en Slovenië. De Tauernautostrasse is prachtig aangelegd en je moet er ook tol voor betalen, los van het Oostenrijkse tolvignet. De route kenmerkt zich door vele tunnels, ik geloof wel een stuk of twintig in totaal. Sommige maar een paar honderd meter, anderen enkele kilometers en de langsten zijn de Tauerntunnel, de Katchbergtunnel en de Karawankentunnel.
In het verleden zijn er nogal eens wat ongelukken gebeurd in die tunnels, en met name Ebru is er niet zo'n liefhebber van. Mij maakt het niet zoveel uit. Ik kan wel genieten van die technische hoogstandjes wat die tunnels eigenlijk zijn.
De Karawankentunnel is een verhaal apart, want twee-baans. En dat is wel wat slikken. Je moet er niet aan denken dat er wat gebeurd in zo'n tunnelbuis. Je hebt dan meteen een ramp. Maar de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest en ook nu verliep alles gladjes. Geen wachttijden dus we konden meteen door. En dat kan ook anders daar. Vooral in de weekenden kan de wachttijd soms oplopen tot een halve dag.
En als je dan Slovenië binnen rijdt dan heb je na een tijdje het gevoel dat je er bijna bent. De borden verwijzen naar Koper en HR, en dat is de grens met Kroatië. HR staat ook op de autokentekens en het betekent Hrvatska. Hetgeen Kroatisch is voor Kroatië.
Bij Koper moet je dan een klimmetje maken. Een vervelend pasje met een haarspeldachtig traject wat vrij steil naar boven gaat. Al met al een kilometer of tien. Normaal gesproken geniet ik hier van, hoe hoger hoe mooier, maar met een caravan aan de haak is het anders. Ik ben altijd bang dat je in de file komt daar en die kans is niet denkbeeldig, want bovenop die pas is de grens. Vanuit stilstand dan op een helling filerijden is geen pretje.
Gelukkig viel ook dit mee. En na de grens zagen we al snel de zee. De Adriatische zee. Het moment waarop we allemaal hadden gewacht. Het kippenvelmoment. Na alle ellende met Corona, lockdowns, codes rood en donkerrood, vaccinatie- en testperikelen nu dan eindelijk het gevoel dat het echt was gelukt. Wir haben es geschaft. We zijn er. En voorlopig gaan we niet meer weg.
De camping was er nog. Uiteraard. Ik had nogal wat contact gehad, want ook hier moest er uitgebreid worden geregistreerd van tevoren. Ook had ik de vakantie een halve week vervroegd en de avond ervoor had ik nog digitaal ingecheckt. En dat wierp zijn vruchten af. We konden meteen doorrijden. De slagboom ging al open en we bleken een prachtig plekje te hebben geboekt. Ruim. Met twee heerlijk schaduwgevende bomen. En op 50 meter van het strand en zwembad.
Pootjes uitdraaien. En klaar... Vakantie. Nu echt.
- Wordt vervolgd maar weer -
… Bij de Bulgaarse grens 2 uren in de rij, bij de Servische grens twee uren en bij de Hongaarse grens 4,5 uur. Orban wil geen vreemdelingen...
